Resigned

วันนี้เป็นวันแรกของการกลับมาเป็นอาจารย์ธรรมดา ที่ไม่ต้องแบกภาระหน้าที่ฝ่ายบริหารไว้บนบ่าอีกต่อไป


เดิมทีเดียวผมตัดสินใจที่จะเป็นอาจารย์ก็หลังจากจบปริญญาโท แต่เดิมไม่มีในหัวเลยไอ้การเป็นอาจารย์เนี่ยะ แต่พอจบโท ก็รู้สึกรักในสิ่งที่เรียนมา สิ่งที่ศึกษา ก็เลยมีความคิกว่ามีวิธีไหนน๊าที่จะเอาสิ่งที่เรารู้ไปให้คนอื่นๆ ที่สนใจได้รู้ด้วย ดังนั้นงานแรกที่ผมฉุกคิดขึ้นมาก็คือ "การเป็นอาจารย์สอนกฎหมาย"


การเข้าเป็นอาจารย์สอนกฎหมายที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ เป็นเรื่องที่ฉุกละหุกมาก เพราะเดิมไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ไม่รู้จักที่นี่ด้วย พอดีพี่ชายผมเห็นประกาศที่หน้าหนังสือพิมพ์เลยมาบอกผม


ผมเริ่มอาชีพอาจารย์เมื่อ 26 สิงหาคม 2544 นับถึงเวลานี้เฉียดหกปีเข้าไปทุกทีสิน่า


ผมไม่เคยคิดอยากเป็นอาจารย์ที่ทำงานด้านบริหารเลย เพราะโดยส่วนตัวชอบงานด้านการสอน การเขียนและวิจัยมากกว่า แต่โอกาสในชีวิตคนเรามันไม่ได้เข้ามาบ่อย และกะเกณฑ์ก็ไม่ได้ ผมก็เลยได้เป็นผู้ช่วยคณบดีฝ่ายวิชาการมาตั้งแต่ราวๆ เดือนตุลาคม 2545


กว่า 3 ปีครึ่งการเป็นผู้ช่วยคณบดี คงเพียงพอผมตัดสินใจขอลาออกจากตำแหน่งเพื่อมาเป็นอาจารย์ธรรมดา ได้แค่ไม่กี่เดือน ตำแน่งก็ลอยมาอีกคือ ผู้ช่วยคณบดีฝ่ายประกันคุณภาพการศึกษา

จนวันนี้ ผมคิดว่าคงเพียงพอแล้วกับการทำงานฝ่ายบริหาร ก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อ ผมจึงตัดสินใจที่จะลาออกจากตำแหน่งอีกคราว โดยการลาออกจากตำแหน่งของผมมีผลเมื่อวานนี้


วันนี้จึงเป็นวันดีที่ผมเดินไปมาทั่งมหาวิทยาลัย โดยเป็นเพียงอาจารย์หนึ่งคน ที่ไม่ต้องมีหัวโขนมาใส่ทับอีกหลายหัว


สบายตัวดีแท้


คนเราเมื่อมียศก็เสื่อมยศ มีลาภก็เสื่อมลาภ จะเอาอะไรกันมากมาย


เมื่อเจ้ามามีอะไรมา...มีอะไร...มาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอา....แต่สุข... สนุกไฉน
เมื่อเจ้ามา...มือเปล่า...จะเอาอะไร
เจ้าก็ไป....มือเปล่า...เหมือนเจ้ามา
ยศและลาภ...หาบไป...ไม่ได้แน่
เว้นเสียแต่...ต้นทุน...บุญกุศล
ทิ้งสมบัติ...ทั้งหลาย...ให้ปวงชน
ร่างของตน...เขายังเอา...ไปเผาไฟ
อันความตาย...ชายนารี...หนีไม่พ้น
จะมีจน...ก็ต้องตาย...วายเป็นผี
ถึงแสนรัก...ก็ต้องร้าง...ห่างทันที
ไม่วันนี้...ก็วันหน้า...จริงหนาเราฯ


K-Jay