แต่ว่ามันคือเมารถ
ตั้งแตเด็กผมเป็นโรคเมารถเสมอๆ รถที่ผมขึ้นแล้วไม่เมาก็คือรถแท็กซี่ นอกนั้นรถยนต์ทุกคันเมามันหมด
รถยนต์ที่สุดยอดก็คือ รถเปอร์โยต์ 505 สีนำเงินของอาปานั่นเอง ขึ้นทีไรอ้วกทุกทีสิพับผ่า!!
เบาะหนัง กลิ่นสุดยอดมากๆ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ความทรงจำในวัยเด็กเกี่ยวกับรถยนต์ของอาปา ไม่เฉพาะแต่เปอร์โยต์สำหรับผม แต่รวมถึงรถคันอื่นๆ ที่อาปาอาม้าซื้อมาเป็นกรรมสิทธิ์ มันไม่ใช่การเมารถ หรือกลิ่นเบาะของรถที่ทำให้ผมอ้วก
แต่มันคือ เรื่องที่อาปาอาม้าเล่าว่า "ครั้งหนึ่งผมไม่สบายมาก อาปาอาม้าต้องพาผมเข้ากรุงเทพเพื่อไปโรงพยาบาลหัวเฉียวตอนดึก แต่ไม่มีใครให้ยืมรถเลย ทำให้ไม่มีรถเพื่อพาผมส่งโรงพยาบาล นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาอาปาอาม้าจึงตัดสินใจซื้อรถเพื่อใช้ในยามที่มีความจำเป็น"
โดยคันแรกอาปาอาม้าตัดสินใจซื้อคือรถโตโยต้า Crown สีทอง รถ DATSUN สีเหลือง และรถเปอร์โยต์ตามลำดับ เพื่อเป็นพาหนะในยามที่ครอบครัวเรามีความจำเป็นต้องเดินทาง และรถยนต์เหล่านี้ทำให้ครอบครัวเราไปเที่ยวกันทุกวันตรุษจีนอย่างมีความสุข ตั้งแต่เด็กเป็นต้นมา
ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าความทรงจำในเรื่องรถของผมนั้น มันก็ผูกอยู่กับการดูแลเอาใจใส่เลี้ยงลูกอย่างดีของอาปาอาม้าอีกเช่นกัน
No comments:
Post a Comment