ถามว่าทำไมต้องเป็นที่โฮสเทลนี้ ง่ายมากเลยคำตอบ เพราะว่าไม่รู้จักเลยไง ก็หาข้อมูลตามเว็บต่างๆ ไป เห็นว่าที่ตั้งไม่ไกลจากสถานีรถไฟมาก แค่นี้ก็เข้าทาง เพราะการมาแวะที่มิวนิคนี้จุดประสงค์หลักคือการไปปราสาท ซึ่งต้องนั่งรถไฟไป และการเดินทางไปซาลบวร์กก็ต้องนั่งรถไฟไป ดัวนั้นการจะแบกสัมภาระประหนึ่งย้ายบ้านกระเตงๆๆๆๆ ไปไกลๆ คงจะไม่ใช่เรื่อง ดังนั้นมันเลยมาจบที่โฮลเทลนี้ครับ อีกอย่างมันก็ไม่ได้แพงมากจนรับไม่ได้ ตกราคาคืนนึงประมาณ 25 ยูโร สะระตะแล้วก็จิ๊บๆ คืนละพันบาท แต่ว่าเป็นห้อง 6 เตียงมีห้องน้ำในห้องครับตามแผนที่กูเกิลแมป มันไม่ได้ไปไหนไกลจากสถานีรถไฟ แต่พอมาถึง กลงซิครับ ตกลงมันทิศไหนเป็นทิศไหนกันเนี่ยะ ภาษาอังกฤษซักป้ายก็ไม่มี มีแต่ภาษาเยอรมัน
อย่างที่บอกต้องอาศัยลากกระเป๋าไปมามันทุกทิศ จนมาเจอเข้ากับป้ายวอมแบท นั่นก็คือ ถึงแล้ว ที่ที่ผมจะมาฝากผีฝากไข้เสียสองคืนรีบตรงดิ่งไปเจรจา พนักงานก็ให้กุญแจและปลอกที่หนอน หมอน ผ้าห่มมาให้แล้วบอกให้ไปห้อง 121 แค่ชั้นหนึ่งโอเคมาก คาดว่ามันคงเห็นของกองโตที่แบกมาไม่กล้าให้ชั้นอื่น เกรงจะขึ้นไม่ถึง
เข้าห้องมา มันเป็นเตียงสองชั้น ด้วยความที่ไม่มีใครหน้าไหนอยู่ในห้อง เราก็รีบทันใด ดูมันทุกที่ เพื่อจะหาที่นอนชั้นล่างให้ได้ ขี้เกียจปีน เดี๋ยวมันหัก แล้วไม่มีปัญญาจ่ายมัน สรุป 5 ที่นอนถูกจับจองหมดแล้ว เหลือแค่เตียงบนอีกเตียงเดียว เซ็งสุดๆ ต้องไต่บันไดเตียงอีกแล้ว :(เพื่อนร่วมห้องในวันแรกเป็นฝรั่งล้วนครับ ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทาง สารภาพได้เลยว่าเจรจากันไม่ทันห้าประโยคก็ถวายบังคมลาบรรทมแล้ว
จะว่าไปที่วอมแบทก็โอเคนะครับ มีทั้งอินเตอร์เฯ็ตให้ใช้ ราคาไม่แพง แต่ถ้ามีคอมมาเองมีไวเลสให้ใช้ฟรีครับ แถมยังมีที่นั่งเอาท์ดอร์ไว้นั่งชิวๆ ด้วยคืนแรกในการนอนผ่านไปอย่างง่ายดาย เพราะว่ารุ่งขึ้นต้องตื่นไปเที่ยวปราสาทนอยชวานสไตน์แต่เช้า
คืนต่อมาเพื่อร่วมห้องอีกห้าคน เป็นหน้าใหม่ทั้งหมดครับ หน้าตาใหม่ มีสองเกาหลีเข้ามากับหนึ่งตุรกี แต่สารภาพอีกทีว่าคุยน้อยมาก เพราะเหนื่อยจากการเที่ยวมาทั้งวัน ก็เลยหลับอย่างง่ายดาย แถมวันต่อมาต้องเดินทางเข้าซาลบวร์กก็เลยตัดสินใจว่าเก็บแรงไว้ ท่าจะดีกว่า
No comments:
Post a Comment