จ๊ากกกกกกกกก

วันนี้อารมณ์ดีกะว่าจะทำของอร่อยกินซะหน่อย




ว่าแล้วในตู้เย็นมีหมูกระเทีียมพริกไทยอยู่ หมักเอาไว้หลายวันแล้ว ก็เลยคิดว่าน่าจะได้โอกาสโชว์พาว โดยการกินหมูอบ




ปฏิบัติการเตรียมการอบหมูก็เริ่มขึ้น ตั้งแต่การวอร์มเตาอบ และการบรรจงเรียงหมูลงในถาดเพื่อเข้าอบ นี่ขนาดยังไม่เข้าเตานะ ท้องก็ร้องซะแล้ว





ต้องอร่อยมากแน่ๆๆๆๆๆๆ





อบไปราวๆ ครึ่งชั่วโมงกว่า ก็บรรจงเปิดเตาอบออกมาชมผลงาน ว่าจะงามเพียงใด (แบบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย คริคริคริ กะว่าเอาออกมาพวกเพื่อนสวีเดนร่วมหอได้ทำจมูกฟุดฟิด กับกลิ่นอันตลบอบอวนแน่ๆ)




จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก




จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก




จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก





ด้วยความสะเพร่า ดันไม่ใส่ถุงมีให้ดี แขนเลยนาบเอากับขอบเตาอบ โอ้วววววววว น้ำตาแทบเล็ด ยกแขนมาดูอุ้ยแหมเนื้อเรียบแปล้เลย ขนแขนหายไปเลย แถมมันเหมือนว่าจะะสุกเลยนะนั่น




แต่ด้วยมีเพื่อนชาวสวีดิชนั่งอยู่ในครัวด้วย เลยต้องทำแบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอ้วววววว แถวบ้านแแค่นี้เรียกว่าเรื่องจิ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ





หมูเหมอ ไม่ดูแระ หมดอารมณ์อบมันต่อไปเลย ไหม้ก็ช่าง ท้องเทิ้งอิ่มจุกอกขึ้นมาทันใด ตอนนี้ต้องรีบกลับห้องอย่างเร็ว ด่วนๆๆๆๆๆ





นี่ถ้ากัดปากได้ตอนนี้คงเลือดทะลักแล้ว





แถมวันนี้ดันรู้สึกว่าห้องทำไมมันไกลจังวะ???




กลับถึงห้องตาพร่า ไม่รู้เอาไงดี แหมว่านหางจระเข้ก็ไม่มี





และแล้วพลันนึกได้ว่าก่อนมาหม่อมแม่ได้เจียดบัวหิมะมาให้ด้วยตลับนึง โอ้ววววว พระเจ้าจอร์จ





รีบป้ายเอาบัวหิมะมาโปะทันใด โดยไม่กลัวเปลือง





ผ่านไปวันนึงแล้ว อาการดีแล้วครับ ไม่พองเลยสักนิดเดียว แต่แดง แล้วก็ดำเลย (มันสุกอ่ะ)




สรุปแล้ว เป็นหมูกระเทียมอบที่อร่อยและคุ้มค่ามาก นี่แหละน๊าาาาา ทำไงได้ประมาทเอง