ผมเคยถามตัวเองหลายครั้งว่าชีวิตวันพรุ่งนี้ของผมจะเป็นอย่างไร หลายครั้งที่ทุกค่ำคืนที่ผมนั่งหาคำตอบให้กับตัวเองในคำถามคำถามเดิม
หลายครั้งคำตอบที่ได้นั้นทำให้ผมนอนหลับอย่างมีความสุข
หากแต่บางครั้งความรู้สึกของผมกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม หลายครั้งที่คำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบ
ผมจึงสงสัยว่าทำไมคำถามคำถามเดิม แต่ทว่าพอเวลาเปลี่ยนไป ทำไมคำตอบที่ได้มันถึงแตกต่างไปจากเดิม คำถามที่ดูท่าว่าวันนี้จะสามารถตอบได้อย่างฉะฉานและง่ายดาย แต่พอย้อนนึกกลับไปในวันก่อนกลับยากแม้แต่เพียงจะกล่าวอะไรออกมา
..............................
ชีวิตช่วงนี้ของผมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มีแต่เพียงคาวมหวังใหม่ที่เพิ่มขึ้นมาก็คือกำหนดการในการเดินทางกลับประเทศไทยในอีกเดือนกว่าๆ ข้างหน้า
การเดินทางกลับประเทศไทยของผมในครั้งนี้ ไม่ใช่เป็นการกลับไปพักผ่อนเสียเมื่อไหร่ หากแต่ผมมีภาระที่ต้องจัดการจำนวนมากทีเดียวในเวลากว่าสองเดือนที่เมืองไทย
เผลอไม่นานการเรียนในปีแรกก็จะผ่านไปแล้ว ผมยังจำวันแรกในการเดินทางมาที่นี่ของผมได้ดี ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงตรึงในความทรงจำของผมเป็นอย่างดี
จากเมืองไทยมาด้วยความหวังในการแสวงหาประสบการณ์ชีวิตในโลก ในที่ที่เราไม่คุ้นเคย จนกระทั่งผ่านมาคนคุ้นชินในวันนี้ ผมได้ประสบการณือะไรมากมายในการมาใช้ชีวิตที่สวีเดนนี้
ก่อนนี้ตอนอยู่เมืองไทย หลายครั้งที่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมรู้มันกล้างและลึกพอในบางเรื่อง แต่การประสบการณ์ที่นี่หลายอย่างสอนผมว่าโลกนี้ยังมีอะไรอีกเยอะที่เราไม่รู้
การได้ใช้ชีวิตคนเดียวในต่างแดน สำหรับผมมันไม่ได้น่ากลัว อาจเพราะโดยนิสัยผมชอบคุ้นชินในการอยู่คนเดียวกระมัง เลยไม่รู้สึกถึงความเหงาเท่าใดนัก สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมได้ถูกปลูกฝังตั้งแต่เด็ก แถมพอมาอยู่ในประเทศที่ทุกคนรักความเป็นส่วนตัวสูง โลกของผมจึงกลมกลืนไปกับวิถีของคนที่นี่ได้อย่างง่ายดาย
...........................
เวลาผ่านไปเร็วจนก้าวเข้าเดือนที่เก้าในไม่ช้านี้....ทั้งที่เรื่องราวเมื่อวันวานนี้ยังไม่จางหายไป
ผมยังคงต้องปรับตัวต่อไปอย่างต่อเนื่อง วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวานนี้ พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ เพราะจะไม่ยอมให้ผมรู้สึกว่าวันที่ผมเดินทางกลับประเทศไทย ทำไมผมถึงยังคงเหมือนเดิม ไม่นะผมต้องพัฒนาขึ้น ผมเชื่อว่าจะต้องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น........นี่คือความเชื่อของผม
No comments:
Post a Comment