Friendship never ending

สองวันแล้วที่เคนจิจากไป........แม้ว่าร่างของเคนจิจะถูกนำไปฝังแล้ว การเดินทางของเคนจิถึงจุดหมายไปแล้วครับ ..............การเดินทางที่ฝ่าฟันมาเป็นเวลานานได้จบลงแล้ว สมุดบันทึกชีวิตของเคนจิได้ถูกเขียนมาจนถึงหน้าสุดท้ายแล้ว และได้ถูกปิดลงอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว


แต่สำหรับสมุดบันทึกชีวิตของผมและทุกคนที่รู้จักและผูกพันกับเคนจิ ยังคงไม่ได้เดินทางมาถึงหน้าสุดท้าย หากแต่เพียงในช่วงเวลานี้ยังคงปรากฏว่าเคนจิโลดเล่นอยู่ตลอดเวลา คงต้องอาศัยเวลาสักพักจริงๆ


เคนจิไม่ใช่หมาที่ฉลาดล้ำเลิศ หรือแสนรู้เหมือนหมาอัจฉริยะ แต่ด้วยนิสัยซื่อๆ ว่าง่าย นี่แหละคือเสน่ห์ที่สำคัญของเคนจิ


สำหรับผมแล้วตอนนี้ตอบได้เต็มปากว่าอีกสักพักมันคงจะดีขึ้น


แต่สำหรับบรรดาเพื่อนๆ ของเคนจิแล้ว มันจะรู้สึกอะไรกันบ้างหนอ.............เฟรโด้ โคลบี้ และฮ็อกกี้ยังคงดำเนินชีวิตต่อไป เพียงแต่ช่วงนี้พวกมันอาจจะพบว่าเกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น คือพี่ใหญ่สมาชิกของมันหายไปไหน

สิ่งนี้คงจะเป็นคำถามที่ยังคงคาใจพวกมันอยู่

เฟรโด้ยังคงนอนมองเหม่อออกมาที่ประตูบ้านทุกวัน เพราะวันก่อนมันเห็นพี่ชายผมพาเคนจิขึ้นรถไป มันคงคิดว่านี่ก็คงเหมือนกับครั้งก่อนๆ เคนจิพี่ชายใจดี คงไปนอนพักที่ไหนสักแห่ง สักพัก อีกไม่นานก็กลับมา มันคงทำได้เพียงนอนรออย่างมีความหวังว่าอีกไม่นานเคนจิจะกลับมาและมันจะได้้ออกมาวิ่งเล่นกับเคนจิพี่ชายใจดีอีกสักครั้ง

สำหรับโคลบี้แล้ว บ่อยครั้งที่โคลบี้นั่งเหงา นอนเหงาเพียงตัวเดียว ไม่กระชุ่มกระชวย ใครกันหนอที่เคยบอกกันว่าหมาน่ะลืมเร็วจะตาย สักพักมันก็ลืม แสดงว่าคุณคงไม่รู้จักหมาดีพอกระมัง โคลบี้ยังนั่งมองเหม่อตามองออกไปหน้าบ้าน มันคงยังคิดถึงภาพวันที่พี่ชายขนนุ่มของมันนอนและพี่ชายผมยกขึ้นรถออกไป ก็คงเหมือนทุกๆ ครั้ง สักพักเคนจิก็กลับมา แต่มันคงคิดว่าทำไมหนอคราวนี้เคนจิถึงออกจากบ้านไปนานจัง หลายคืนหลายวันแล้วที่มันไม่ไม่ได้นอนหนุน และรับไออุ่นจากขนนุ่มๆ ของเคนจิ เพราะทุกวันมันจะต้องเดินออกมาแล้วไปนอนหนุนตัวเคนจิแทนหมอนอุ่นๆ แล้ววันนี้เคนจิหายไปไหน?

สำหรับฮ็อกกี้เอง คงแปลกถ้าฮ็อกกี้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับการหายตัวไปของเคนจิ ทุกวันมันต้องทะเลาะกัน ยิ่งช่วงหลังๆ ที่เคนจิลุกไม่ไหว บ่อยครั้งที่ฮ็อกกี้คาบตุ๊กตามาหา เพื่อชวนเล่น เคนจิก็คงรู้จุดประสงค์ของเพื่อนดี แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อร่างกายมันไม่เป็นไปตามที่ใจต้องการเลย ทุกวันนี้ฮ็อกกี้ยังนอนรอการกลับมาของเพื่อนที่แม้ว่าภายหลังจะไม่สามารถลุกมาแย่งชิงตุ๊กตากับมันได้ก็ตาม แต่การที่เพียงมองเห็นเคนจินอนอยู่ใกล้ๆ มันก็คงยังคิดว่าอย่างไรเสียเพื่อนมันยังอยู่ที่นี่ ตรงหน้ามันนี่เอง แต่นี่หลายวันแล้วนะ ที่ไม่มีแม้แต่เงาของเพื่อนรักของมัน ใ้ห้เห็นเลย แล้วมันจะแย่งข้าวแย่งของกับใคร เล่นชักกะเย่อกับใคร แม้แต่จะแย่งอาบน้ำกับใคร???


คุณคิดว่าขึ้นชื่อว่าหมา มันไม่มีความรู้สึกหรือครับ เพียงก็แต่มันไม่รู้เท่านั้นว่าการจากไปของเคนจิคืออะไรวันนี้เพื่อนๆ ทกตัวยังคงนั่งรอ นอนรออย่างมีหวังรอวันที่เคนจิจะกลับมา เฟรโด้ยังรอที่จะได้วิ่งเล่นกับพี่ใหญ่ใจดี โคลบี้ยังรอไออุ่นจากเคนจิ ฮ็อกกี้ยังคงรอเพื่อนซี้ที่ะเลาะกันมากว่าสิบปีกลับมาเล่นด้วยกัน ทั้งสามตัวจะรู้ไหมหนอว่าเพื่อที่พวกมันนั่งรอน่ะ จากไปแล้ว จากไปอยู่ในที่ที่ไม่ใครรู้ว่าคือที่ไหน

หมาทุกตัวคงต้องการเวลาสักพัก เพื่อที่จะกลับมาสดใสร่าเริงดังเดิม แต่คงไม่ใช่เพราะว่ามันลืมเพื่อนของมันไปนะครับ หากแต่เพราะว่าการรอคอยของมันยังมาไม่ถึงกระมัง แม้สมุดบันทึกชีวิตของเคนจิจะปิดลงแล้ว แต่สมุดบันทึกชีวิตของเพื่อนทุกตัวมันยังคงต้องเดินทางต่อไป ไม่ได้จบตามเคนจิไปด้วย เพื่อนทั้งสามตัวนั้นล่ะ มิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างเพื่อนนั้น มันไม่ได้ถูกทำลายลงเพราะการจากไปของเคนจิ แต่อีกนานเท่าไรที่การคอยอย่างมีความหวังของเพื่อนทั้งสมจะสัมฤทธิ์ผล หลายคนคงตอบได้ว่าคงไม่มีวันนั้น


แต่ความหวังที่มองไม่เห็นปลายทางนั้นก็คือแรงผลักดันที่จะทำให้เฟรโด้ โคลบี้ และฮ็อกกี้ ยังต้องคงเดินทางต่อไป


เมื่อใดก็ตามที่สมุดบันทึกชีวิตของทั้งสามเดินทางมาถึงหน้าสุดท้าย ผมคิดว่าความหวังนั้นคงเป็นจริง มันคงได้เจอกันสักวันเป็นแน่ ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง เช่นเดียวกันกับผม เมื่อวันนั้นมาถึง ผมก็หววังว่าความหวังที่จะได้เจอได้ลูบหัว หรือพูดคุยเล่าอะไรให้เคนจิฟังบ้าง จะเป็นจริงขึ้นมา


สำหรับผมแล้วแม้ว่าผมไม่ได้มานั่งหวังเหมือนเพื่อนๆของเคนจิ เพราะผมรับรู้ถึงการจากไปของเคนจิแล้ว แต่การได้มานั่งเขียนเรื่องราวเหล่านี้ ก็เพื่อได้มานั่งคิดถึงความทรงจำดีๆ มากมายที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเคนจิ

หลายครั้งผมไม่พอใจเคนจิที่มันชอบดื้อและไม่ฟัง หลายครั้งที่มันเลอะเทอะไปด้วยโคลน.... แต่ก็บ่อยครั้งเช่นกันที่เคนจิเดินมานั่งใกล้ๆ เอาคางมาเกยขาผม หรือราวเหล็ก เพียงเพื่อให้ผมได้ลูบหัว และเล่าเรื่องราวให้มันฟัง แล้วก็นอนอยู่ข้างๆ ผมเองก็คิดถึงสิ่งเหล่านี้เหมือนกัน ขนนุ่มๆ ของเคนจิที่ผมเคยลูบเล่น หวีเล่น ผมไม่มีแม้กระทั่งโอกาสที่จะบอกลามัน ผมไม่คิดที่จะบอกลามันเลยตอนผมมาที่นี่ เพราะผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นในช่วงที่ผมไม่อยู่ ผมได้เพียงบอกให้พวกมันช่วยกันดูแลบ้านและรอวววันที่ผมกลับมา ซึ่งหากมันเข้าใจจริงๆ เคนจิมันคงรอผมจนเหนื่อยมากแล้ว จนไม่สามารถรอได้อีกแล้วทั้งๆ ที่เวลาอีกเพียงสองเดือนเท่านั้น


แต่มาถึงวันนี้มันคงจะสายเกินที่มานังคร่ำครวญในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ว่าตอนนี้เคนจิจะอยู่ที่ใด มันคงรับรู้ได้ว่าผมคิดถึงมันมาก...............


หนุ่ย

ความคุ้นชิน

บางทีการที่เราจะทำอะไรสักอย่างที่คิดว่าง่ายแต่กลับทำได้ยากเพราะว่าคุณค่าของมันมากกว่าการบอกเพียงว่าทำได้ หรือไม่ได้ ทั้งนี้เนื่องจากสิ่งนั้นมีเกี่ยวเนื่องด้วยความรู้สึกของเราไงครับ


นี่เวลาผ่านมาหนึ่งวันแล้วที่เคนจิจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ


ณ เวลานี้รอยยิ้มของผมเมื่อคิดถึงมันยังคงมีริ้วรอยน้ำออกมาตาทั้งสองข้างอยู่ครับ คงต้องอาศัยเวลามากกว่านี้ในการที่จะรับรู้ถึงการจากไปของเคนจิ และคิดได้อย่างเป็นสุขใจจริงๆ


บางคนอาจสงสัยว่าก็แค่หมาหนึ่งตัว มันจะเสียใจอะไรกันมากมายขนาดนั้น


ผมอยากบอกว่าบางครั้งการตัดสินว่าเรารู้สึกอย่างไรเมื่อเราสูญเสีย มันคงขึ้นอยู่กับคุณค่าของสิ่งที่เราเสียไป เราคงไม่สามารถเอาตัวเราไปประเมินคุณค่าของความสูญเสียของผู้อื่นได้แน่


ดังนั้นความรู้สึกสูญเสียคงไม่อาจหายไปได้ในเร็ววัน แต่มันจะค่อยๆ ดีขึ้น เพราะเราต้องรู้สึกชืนกับความรู้สึกนี้ไงครับ รู้สึกชินในความสูญเสีย ความรู้สึกสูญเสียยังคงอยู่ แต่เราเองที่ต้องปรับตัวยอมรับมัน


เหมือนที่ผมเคยเขียนเอาไว้ครั้งหนึ่งนานมาแล้วว่า คนเราต้องการเวลาสักพักเพื่อให้คุ้นชินกับสิ่งใหม่ที่เข้ามา....สักพัก.......แล้วเราก็จะสามารถดำเนินชีวิตควบคู่ไปกับสิ่งนั้นโดยไม่รู้สึกแปลกแยกอีกต่อไป

Life and Hope

เคนจิ (Kenji) เป็นสุนัขพันธุ์โกลเดน รีทรีฟเวอร์ของผมครับ มันแก่แล้วก่อนที่ผมจะมาสวีเดน ผมก็คิดอยู่ว่ามันจะสามารถอยู่รอให้ผมกลับไปหามันหรือเปล่า แต่ชีวิตเราก็ต้องอยู่กับความหวัง เพราะความหวังต่อให้น้อยนิดมันก็คือแรงผลักดัน ให้ชีวิตเราดำเนินต่อไป การเดินทางโดยไม่มีความหวัง สำหรับผมก็คงหมายถึงการที่เครื่องจักรขนาดใหญ่เดินเครื่องไปโดยที่ฟันเฟืองหนึ่งอันขาดไป


เคนจิเป็นหมาที่น่ารัก สุภาพ อ่อนโยนครับ ผมรักมันมาก เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นหมาที่โดนย้ายที่บ่อย ตั้งแต่เด็กเคนจิเป็นหมาที่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง พอจะลงหลักปักฐานสักที่ ก็มีอันจะต้องย้ายเสียร่ำไป เลยต้องย้่ายที่อยู่ตามเจ้าของที่เปลี่ยนหน้าเข้ามาหลายคนก่อนที่เพื่อนรุ่นน้องจะนำมาให้ผมเมื่อสิบปีก่อน

Time changing

วันนี้เวลาที่สวีเดน และประเทศในทวีปยุโรปมีการปรับให้เร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมงแล้วครับ หลังจากปรับให้ช้าไปหนึ่งชั่วโมงตั้งแต่เริ่มเข้าหน้าหนาวเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว


เมื่อเช้าก็ตกใจแหมเมื่อคืนนอนไปตีหนึ่ง ไหงตื่นขึ้นมาเช้านี้ในคอมพิวเตอร์เวลาตั้งเกือบสิบเอ็ดโมง พอไปดูโทรศัพท์เวลาเกือบสิบโมง นั่งสักพักเพราะคิดว่าคงยังงงๆ อยู่ เพิ่งตื่น เมาขี้ตาอยู่น่ะ


นั่งสักพักถึงนึกได้ว่าอ้าวสงสัยเปลี่ยนเวลาแหละ เลยไปเช็คในเว็บดู ก็ถึงบางอ้อ ตกลงตอนนี้ที่สวีเดนช้ากว่าเมืองไทยเหลือแค่ 5 ชั่วโมงแล้วครับ

The exam is over!!!

เสร็จสิ้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับสำหรับการสอบรายวิชาที่ 3 ของผมที่ลุนด์



การสอบวิชานี้ทรหดมาก เพราะทั้งหมดใช้เวลาไปกว่าสองอาทิตย์ในการสอบสามประเภท ตามที่เคยมาเล่าให้ฟังกัน



แต่การสอบสุดท้ายนี่คะแนนครึ่งนึงเลย คิดเป็น 50% สอบเสร็จแล้วก็โล่งเลย



เรื่องข้อสอบวันนี้ ผ่านไปแล้วไม่อยากรื้นฟื้น อยากกระซิบบอกดังๆ ว่ามันยากเหลือหลาย



แต่เอาน่า จบไปแล้ว

รอยเท้าของก้าวย่างที่ 365

วันนี้เป็นวันที่เว็บล็อกนี้เดินทางมาเป็นเวลา 1 ปีเต็มแล้วครับ



วันนี้ เมื่อปีที่แล้วผมมีความคิดว่าผมอยากจะมีบล็อกของตัวเองสักบล็ิอกเพื่อว่าจะ ได้สามารถเขียนเรื่องราวต่างๆ ของตัวเองไว้อ่านเล่น หรืออ่านเอามาแบ่งปันเพื่อนๆ ให้อ่านกันน่ะ


ตอนแรกก็ด้วยความที่ เริ่มต้นเรียนรู้เรื่องบล็อกก็จากที่นี่เลย ก็เลยค่อยเป็นค่อยไปทีละสเต็ป วันนี้ครบหนึ่งปี หรือการเดินทางมาถึงวันที่ 365 แล้ว กลับไปดูเรื่องราวต่างๆ ที่เขียนไว้ก็รู้สึกพอใจมากที่อย่างน้อยเราได้ทำอะำไรได้ต่อเนื่องมาเป็น เวลานานจนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมไปแล้ว



อย่างน้อย หนึ่งปีที่ผ่านมา บล็อกนี้ก็ได้บันทึกเรื่องราวการเดินทางของผม เรื่องที่ทั้งน่าจดจำและไม่น่าจดจำ แต่อย่างน้อยผมก็ได้บันทึกมันไว้เป็นตัวอักษรเพื่อที่ว่า วันหนึ่งสิ่งเหล่านี้จะกลับมาสร้างความสุข และความทรงจำดีๆ แก่ผม เพื่อที่ผมจะสามารถมาย้อนอ่านวันวานของผมได้ที่นี่


ก้าวสู่ปีที่สองผมก็ยังคงต้องเข้ามาเขียนเล่าเรื่องราวที่นี่อยู่ดี ทำไงได้ล่ะ ที่นี่มันก็เป็บส่วนหนึ่งของชีวิตของผมแล้วน่ะสิ

อยู่ทนอยู่นาน

ตอนก่อนมาสวีเดน ก็สืบหาข้อมูลมาพอควร เขาว่าแถวนี้อากาศมันหนาวววว



แต่สำหรับที่ลุนด์แล้ว เขาว่ากันว่า

1. ไม่หนาวมาก ปกติหนาวก็ 0 อย่างมากสุดก็ -1 ไม่เกินนี้
   
2. แถมที่ลุนด์เนี่ยะอากาศหน้าหนาวสั้นมาก เข้าหน้าหนาวก็ราวๆ ปลายมกราคม หนาวไปถึงปลายกุมภาพันธ์ ก็หมดแล้วหน้าหนาว ราวๆ 5 สัปดาห์ ก็หมดหนาว
3. ที่นี่หิมะไม่ตก อย่างมากตกสองวันตื่นมาก็ละลายหมดแล้ว
   

ไอ้เราก็สบายใจ พะยะค่ะ


เอาเข้าจริงที่อยู่นี่

1. อากาศหนาวเริ่มมาเยือนตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน
2. ที่ว่าสั้นมาจนบัดนี้ ผ่านมา 5 เดือนยังหนาวอยู่เลย
3. ที่ว่าหิมะน้อย ปีนี้โดนถล่มซะหลายระลอก
4. ที่ว่า ไม่เกิน -1 พ่อเจ้าพระคุณล่อเข้าไป -14

จนบัดนี้มันยังหนาว ชาวบ้านเขาอุณหภูมิไป 14-15 องศากันแล้ว แต่ที่นี่วันนี้ยัง -2 แถมเมื่อคืนหิมะก็ยังตก ดูพยากรณ์อากาศอีกสามสี่วันข้างหน้าก็ยัง -2 ถึง 4 องศาอยู่เลย


อยู่ทนอยู่นานจริงๆ

The Mooting is over!

เสร็จสิ้นไปอีกอย่างแล้วครับสำหรับการสอบในรายวิชานี้ วิชาสิทธิมนุษยชนขั้นสูงนี้จะมีสอบ 3 อย่างก็คือ case memo, Moot Court and final paper ตอนนี้ก็เสร็จไปแล้วสองอย่างเหลืออีก 50% ก็คือการทำข้อสอบปลายภาคที่จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ ภายในกำหนดระยะเวลาทั้งสิ้น 48 ชั่วโมง



สำหรับการแข่งศาลจำลองวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ



คราวนี้ศาลจำลองที่แข่งกัน เป็นเรื่องเกี่ยวกับชายรักร่วมเพศชาวแอลจีเรีย ได้เขียนบทความโจมตีรัฐมนตรีของสวีเดน รัฐบาลสวีเดนเลยดำเนินการจะส่งตัวเข้ากลับไปแอลจีเรีย ซึ่งที่แอลจีเรีย การรักร่วมเพศเป็นความผิดอาญา เขาอาจถูกจำคุกในความผิดฐานเป็นคนรักร่วมเพศได้ คดีวันนี้ผมเป็นฝ่ายนักกฎหมายของชายรักร่วมเพศชาวแอลจีเรียนี่แหละครับ



การแข่งขันเสร็จเรียบร้อยดี สู้กันไปมา



สรุปเหนื่อยมาก เพราะกว่าครึ่งเดือนที่อยู่กับเรื่องนี้มา เลยคิดว่าวิธีการเรียนการสอนแบบนี้ถ้านำไปใช้กับเด็กๆ ที่ประเทศไทยก็คงดี เพราะเป็นการเปิดโอกาสให้อสดงความคิดเห็นโดยพื้นฐานทางวิชาการ ไม่ใช่ถามไปมาแล้วก็เอาอารมณ์เป็นตัวตัดสิน เพราะว่านักศึกษาไม่เคนค้นคว้าหรืออ่านหนังสือมาจนพอที่จะแสดงความคิดเห็น หรือโต้แย้งได้บ้าง



ได้เวลาแล้ว ประเทศไทยครับ ปรับขบวนกันหน่อยเร็ววววว ระบบการศึกษาไทย

Where're my RASINs?

หากคนที่ตามอ่านมาคงพอจำได้เรื่องที่ผมพูดถึงนิสับลูกอีช่างเก็บของสวีดิชร่วมหอ ที่ขยันเก็บไว้แม้กระทั่งองุ่น เก็บแล้วในชามวางไว้บนโต๊ะกินข้าวมานานกว่าครึ่งปีที่ผมเข้ามาอยู่ที่หอนี้



และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง องุ่นซึ่งเกรงว่าจะเป็นลูกเกดได้อันตรธานหายไปโดยไร้ร่องรอย สร้างความฉงนแก่ผมเป็นอย่างยิ่ง



ต้องร้องก้องดังว่าลูกเกดหายไปไหนยยยยยยยย

Law student's life

ชีวิตการเป็นนักศึกษาที่เมืองลุนด์ช่วงนี้ของผมค่อนข้างเหนื่อยนิดหน่อยครับว่า ช่วงสองอาทิตย์นี้ผมต้องทำงานหลายอย่างด้วยกัน


งานชิ้นแรกก็คือ การย่อและการนำเสนอคดีของศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป หรือ European Court of Human Rights งานนี้ดูเหมือนไม่ยากเท่าใดนัก แต่ที่ยากก็คือความเยอะครับ แต่ละคนจะได้รับมอบหมายคดีให้เราอ่านคำพิพากษาจำนวน 100 คดี แล้วเลือกออกมาย่อและนำเสนอ เพราะกันนั้นก็มีฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์ (Oponent) คอยยิงคำถามใส่เราน่ะครับ


งานชิ้นที่สอง เคยมีประสบการณ์มาบ้างแล้วก็คือ การเรียนแบบสถานการณ์จริง Simulations หรือที่เรียกว่า Moot Court หรือศาลจำลองน่ะครับ คราวนี้แม้ว่ามีประสบการณ์มาบ้าง แต่ไม่ง่ายเลยในการต้องร่วมทำงานกับสมาชิกอื่นๆ ที่มีรูปแบบการทำงานที่ต่างกันออกไป เหนื่อยกายน่ะไม่มาก แต่ว่าเหนื่อยใจ


งานสุดท้ายที่ต่อกันเลยก็คือการสอบปลายภาคครับ กับการสอบแบบ 48 ชั่วโมงอีกแล้วว


ช่วงนี้เลยงอมพระรามครับ แต่ตอนนี้งานชิ้นแรกเสร็จไปแล้วครับ อาทิตย์หน้าก็พร้อมรับกับงานที่เหลืออีกสองชิ้นครับ



แต่ก็ไม่ลืมที่จะผ่อนคลายความเครียดบ้าง ยังดีที่มียูทูปให้ดู ผมเลยได้มีโอกาสคลายเครียดกับซิทคอม เมียหลวง เดอะสตาร์ 5 รวมไปถึงเดอะมาสเตอร์ด้วย



เย้ๆๆๆๆๆ เทคโนโลยีจงเจริญ

Overload

ช่วงนี้ผมไม่ได้หายหน้าหายตาไปไหนนะครับ แต่เป็นช่วงจำศีลเพราะงานเยอะเหลือเกิน ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา และสองอาทิตย์ต่อจากนี้ไป จนปลายเดือนโน่นแหละครับ สถานการณืถึงจะกระเจื้องดีขึ้นมาบ้าง ทั้งงานกลุ่ม งานเดี่ยว และสอบปลายภาค อัดๆๆๆ กันเข้ามา




ช่วงนี้ชีวิตเลยหมกมุ่นอยู่กับการอ่านเอกสารต่างๆ เป็นเสียส่วนใหญ่ ปวดหัวเลยทีเดียว




เอาเป็นว่าพ้นช่วงวิกฤติก็จะมาสรรหาอะไรเล่าเล่นต่อไปครับ



ไปละ

Fire alarm

เมื่อวานนี้เป็นการเรียนเล็คเชอร์ครั้งสุดท้ายในวิชาที่ 3 ครับ (ว่าไปก็เร็วแฮะ นี่เหลืออีกวิชาเดียวก็จะจบปีแรกแล้ว เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก)




หลังจากเรียนเสร็จก็จะเป็นการนำเสนอเรื่องราวเหตุการละเมิดสิทธิมนุษยชน ทั่วโลกของ Jus Humanis น่ะึครับ เขาก็จะเสนอวนไปเรื่อยๆ ที่ไหนมีอะไรเกิดขึ้น




แต่ที่สำคัญวันนี้มันเป็นเรื่อง "World Human Rights Violations: Rohingyas" ตายๆๆ งานเข้าโดยไม่รู้ตัว ดันมาแจ้งก่อนสัมมนาว่าจะนำเสนอการละเมิดสิทธิมนุษยชนของโรฮิงญาโดยรัฐบาลประเทศไทย




ว่าแล้วเลือด Nationalism ที่มีอยู่ก็สูบฉีดเต็มที่ เอาละวะ เป็นไงเป็นกัน ว่าแต่วันนี้สงสัยจะกลายเป้าหมายการถูกโจมตีเต็มที่




และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง คอมพิวเตอร์เซ็ตเรียบร้อย เตรียมพร้อมการชม และการเสนอความเห็นกันเต็มที่



แหม......นั่งกันหน้าสลอนเลยทีเดียว





ทันใดนั้น........................






กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง................................ โอ้ว Fire Alarm หรือสัญญาณไฟไหม้ดังครับ





ทุกคนรีบลุกออกจากที่นั่ง คว้าเสื้อผ้าเพื่อออกจากอาคารให้เร็วที่สุด!!!!! เรื่องพวกนี้ฝรั่งเขาถูกฝึกมา เราเลยเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตามครับ รีบออกจากตึกโดยพลัน




สักครู่รถดับเพลิงมากันอย่างโกลาหล อลหม่าน แต่กลับไม่มีอะไรเลยอ่ะ ไฟก็ไม่เห็นมี ควันก็ไม่มี





สรุปการสัมมนาต้องเลื่อนออกไปโดยปริยาย




นี่แหละน๊า ฝรั่ง....... ชอบมาเล่นกับสิ่งที่มองไม่เห็น อิอิอิ 55555

It's time to rotate

นี่อยู่ที่สวีเดนมาเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว วันนี้เลยได้เวลาที่ผมต้องทำอะไนสักอย่างเพื่อสร้างความแปลกใหม่ในการดำรงชีวิตที่นี่




คิดอยู่หลายตลบ ในที่สุดก็สรุปได้ว่าควรทำความสะอาดห้องอย่างเป็นกิจลักษณะและปรับเปลี่ยนห้องในมุมใหม่ๆ บ้างจะได้ไม่จำเจ




อย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน รู้สึกว่าชีวิตความเป็นส่วนตัวถูกเบียดบังไปโดยคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต ดังนั้นจำต้องแยกคอมกับเตียงนอนออกจากกัน




กว่าครึ่งวันในที่สุดก็เสร็จเรียบร้อยครับ ตอนนี้ในห้องถูกจัดออกเป็นสี่มุมเหมือนเดิม มุมที่นอน มุมโต๊ะหนังสือและคอมพิวเตอร์ มุมนั่งอ่านหนังสือ และมุมของกิน 555



แต่ที่เป็นปัญหามากที่สุดกลับเป็นโคมไฟตั้งโต๊ะจำนวน 6 โคม (ที่ขยันซื้อมาก) กว่าจะจัดให้ลงตัวได้นานกว่าจัดห้องอีก เหอเหอ


คิดว่าน่าจะใช้ได้แระ เดี๋ยวเบื่อค่อยเปลี่ยนใหม่ ฮ่าฮ่า

Disadventage?

เคยไหมครับ



ที่เราสับสนในความคิดของตัวเอง ทั้งที่ตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไปแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าคิดถี่ถ้วนรอบคอบดีแล้ว แต่กลับมานั่งคิดไม่ตกกับสิ่งที่ได้ตัดสินใจลงไป.......................



อาทิตย์ที่ผ่านมาผมมีเรื่องราวต้องคิดมากมายครับ ทั้งอีกต้องตัดสินใจทำอะไรอีกหลายอย่าง แต่กลับต้องมานั่งพะวงตามหลังกับสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว





มันคงไม่ช่วยให้หลายอย่างดีขึ้นมากนัก เพียงแต่คิดว่า ทำไม?????



แต่บางครั้งการก้าวเดินไปบนเส้นทางที่แตกต่างไปจากคนอื่นมันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดนี่นา



ความต่างหาได้สร้างจุดด้อยให้กับเรา หากแต่กลับอาจสร้างจุดเด่นให้เราก็ได้ จริงไหม



ณ จุดนี้จึงสรุปให้กับตัวเองได้ว่า ควรสร้างความต่างที่เราเลือก เป็นคุณค่ากับตัวเองดีกว่ามานั่งติดถึงว่าทำไมหนอเราถึงคิดต่างจากคนทั่วไป มาเลือดไอ้สิ่งที่คนอื่นไม่เลือก



ก็อย่างนี้แหละครับ ลางเนื้อชอบลางยา

Komvux: my new Swedish course

เมื่อวานนี้เป็นวันแรกของการเรียนภาษาสวีดิชอีกแล้วครับ



หลังจากได้เคยเรียนไปแล้วครั้งนึง เพราะได้ทุนที่ Folkuniversitetet ก็ได้ไปแบบงูๆ ปลาๆ



ตอนนี้ก็สมัครเรียนใหม่ แต่อันนี้เป็นสวัสดิการเรียนฟรีของนักศึกษาที่มาเรียนที่สวีเดนหลักสูตรเกินกว่าหนึ่งปีน่ะครับ เป็นสวัสดิการที่รัฐจัดให้



ครั้งนี้ผมไปเรียนที่โคมวูก Komvux อยู่นอกเมืองออกไป ต้องนั่งรถบัสออกไปเรียนทุกวันจันทร์กะวันพุธ 17.30-19.50 น.


ไอ้เรียนวันนี้ก็ดีครับ เรียนไปสบายๆ เพราะเพิ่งเป็นอาทิตย์แรก แต่ว่าสอนเร็วมาก ประหนึ่งเป็น Intensive Course เลยทีเดียว



อ่อไอ้ที่จะเล่าคือ ด้วยว่ามันอยู่ไกลเมือง ดังนั้นรถที่จะไปก็ไม่ค่อยมีนัก ขาไปก็มีตกชั่วโมงละ 3-4 เที่ยว แต่ไอ้ตอนเลิกนะสิ มีชั่วโมงละสองเที่ยว ถ้าตกรถแล้วต้องรอคันต่อไปเกือบครึ่งชั่วโมง



รถขากลับบ้านเลิกเรียนตอน 19.50 รถออกตอนประมาณ 19.54 ดังนั้นเท่ากับว่าพอเลิกแล้วมีเวลาสี่นาทีต้องมาให้ถึงป้ายรถเมล์



วันนี้พอเลิก ก็หอบของยัดลงกระเป๋า ต่างคนต่างวิ่งกันสุดฤทธิ์ประหนึ่งแข่งวิ่งมาราธอนจากชั้นสาม ลงมาชั้นล่าง ออกประตูหน้า ข้ามสนาม ข้ามถนน ไปถึงป้ายรถเมล์ เล่นเอาเหนื่อย



เอาง่ายๆ เป็นการวิ่งของผมในรอบครึ่งปีเลย 555