tag:blogger.com,1999:blog-49448995617761318002024-02-08T07:35:08.223+01:00K-JAY IS ALWAYS KITMARCUnknownnoreply@blogger.comBlogger397125tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-57408722892517699642020-06-03T08:32:00.001+02:002020-06-03T08:32:54.097+02:00I am backสวัสดีครับ<div><br>
<div>ผมเริ่มการเป็นบล็อกเกอร์มาได้ 13 ปีแล้ว แต่ในช่วงหลังเนื่องจากภารกิจหลาย ๆ อย่าง ทำใหไม่ได้มีโอกาสเข้ามาขีด ๆ เขียน ๆ อะไรมากนัก พอมานั่งคิด เอาจริงนี่ผมห่างหายไปจากบล็อก และบล็อกก็หายไปจากชีวิตผมนานเลยนะนี่กว่า 7 ปีเชียว</div>
<div>
<br></div>
<div>7 ปีที่ผ่านมาเรื่องราวในชีวิตผมเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย อยากหาที่ที่ผมสามารถบอกเล่าให้ฟังและเก็บมันไว้เป็นความทรงจำ และภาพจำที่งดงามในใจ นึกขึ้นมาได้ว่าผมลืมที่นี่ ที่ที่ผมเคยฝากความทรงจำดีดี มากมายที่นี่ไปได้อย่างไร </div>
<div>
<br></div>
<div>
ณ วันนี้ผมตั้งใจแล้วว่าจะกลับมาเล่าประสบการณ์ ความทรงจำดี ๆ บันทึกไว้ที่นี่ เผื่อวันไหนอยากยิ้มไปกับประสบการณ์เหล่านั้นผมจะได้กลับมาฝังตัวอยู่ที่นี่ </div><div><br></div><div><br></div><div><br></div><div><br></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-43285609493375376312013-02-20T16:36:00.001+01:002013-02-20T16:36:11.461+01:00CapeTown: I am here!กว่าสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเดินทาไปท่องเที่ยวยังทวีปที่ผมเองยังไม่มีโอกาสไปเยือนมาก่อน แถมยังเป็นทวีป และประเทศที่ใครหลายคยส่วยหน้า เมื่อผมบอกว่ามันคือจุดหมายของผม เพราะจุดหมายของผมมันคือทวีปแอฟริกาครับ<br />
<br />
วันนี้เวลคิดว่าน่าจะมานั่งรีวิวดูว่าการเกินทางไปยังเมืองเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ของผม มันจะมีอะไรน่าสนใจมากมายแค่ไหนกันเชียว<br />
<br />
<br />
<br />
จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างทั้งสนุกสนาน เหนื่อย ตื่นเต้น และผจญภัยทั้งกับสถานที่ และคน จะพยายาถ่ายทอดออกมาครับ<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ74lrR5Shg4gZOhw6oGkEXkSsTOBgl86Cd5f5AU2KcBfGBhtm9naz9aiNjL2NQQkD4kDQr_K6pMVZD_57FrRkJzJGzqRPEzI1ycBoX3txZfxhh4s-qiLdLqYLR_028abhHjMWD9cnDpM/s1600/IMG_3354.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ74lrR5Shg4gZOhw6oGkEXkSsTOBgl86Cd5f5AU2KcBfGBhtm9naz9aiNjL2NQQkD4kDQr_K6pMVZD_57FrRkJzJGzqRPEzI1ycBoX3txZfxhh4s-qiLdLqYLR_028abhHjMWD9cnDpM/s320/IMG_3354.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Table Mountain หนึ่งใน 7 สิ่งมหัศจรย์ใหม่ของโลก </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZ6kCvVpTKoXdtEBuLjS_38XbvM-7cru08IPo-6E3l0-3BlNCZ2Msb-BAQflswmswb_QyVv4xCn6xkczjQPvVbRDLlbsIlIwnb7arvLL9WU7YwLPtV5R9zTiZVeQTzj93bqZ21DIUhbM/s1600/IMG_2964.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZ6kCvVpTKoXdtEBuLjS_38XbvM-7cru08IPo-6E3l0-3BlNCZ2Msb-BAQflswmswb_QyVv4xCn6xkczjQPvVbRDLlbsIlIwnb7arvLL9WU7YwLPtV5R9zTiZVeQTzj93bqZ21DIUhbM/s320/IMG_2964.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Cape of Good Hope</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhceFvn5ZPKnvrYJ1L-FBA5GeXaPaHmx9VpMApSKN-rfIP2xcI3pLrO3GIkhdpHKnRHI4mn__8vGBA44TzNQCW0A_08hb0CrtK7D1k33Y_gvtaxQyRfK_LEc-IywL6JCY6PGUMdiP10sTY/s1600/IMG_2923.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhceFvn5ZPKnvrYJ1L-FBA5GeXaPaHmx9VpMApSKN-rfIP2xcI3pLrO3GIkhdpHKnRHI4mn__8vGBA44TzNQCW0A_08hb0CrtK7D1k33Y_gvtaxQyRfK_LEc-IywL6JCY6PGUMdiP10sTY/s320/IMG_2923.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
African Penguin หนึ่งใน 4 พันธุ์ ของแพนกวินในโลกนี้</div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-28617542656138746282013-02-20T16:23:00.002+01:002013-02-20T16:24:33.169+01:00Moderate the OPCAT SeminarYesterday I had a chance to be a moderator in the Optional Protocol of the Preventing ill-treatment through the OPCAT Seminar for Thai government officials at Rama Garden Hotel, Bangkok.<br />
<br />
My role is to moderate the session on Optional Protocol to the Convention against Torture, Cruel, Inhuman or Degrading Treatment and Punishment (OPCAT) in Thailand – different perspectives from 4 speakers, i.e., Professor Vitit Muntarbhorn from Faculty of Law, Chulalongkorn University; Khun Santi Latifi from National Human Rights Commission of Thailand; Khun Lawan Onsamlee from Department of Correction; and Khun Pitikan Sitthidej, Deputy Director General Rights and Liberties Protection Department, Ministry of Justice.<br />
<br />
The outputs of the seminar show that the OPCAT is created to support the Convention against Torture, Cruel, Inhuman or Degrading Treatment and Punishment (CAT) by setting pro-active mechanisms to prevent torture and CID (cruel, inhuman and degrading) in place of detention, that is, the Subcommittee on Preventive of Torture (SPL) as an international mechanism and National Preventive Mechanism (NPM) as a domestic mechanism. These mechanisms would be tools to prevent torture and CID situation, which is one of the main aims of CAT, which obligates all parties to the Convention, including Thailand. However, the currently to-do process is to be a party of the OPCAT of the Rights and Liberties Protection Department, Ministry of Justice.<br />
<br />
In addition, apart from these mechanism, there are some other mechanism, which are also effects due to the obligation under CAT, for instance, Torture Rapporteur or the ASEAN human rights mechanism.<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-53622345848783700712012-10-21T09:56:00.000+02:002012-10-21T09:56:32.893+02:00เหนื่อยใจ เหนื่อยจังตอนนี้เป็นช่วงเทศกาลงานเข้าครับ มีแต่งานเต็มโต๊ะไปหมด จนไม่รู้จะทำอันไหนก่อน อันไหนหลัง เฮ้อ ทั้งงานหลวง งานราษฎร์ งานฟรี งานได้เงิน งานเล็ก งานใหญ่ ทุกสายวิ่งมาบรรจบตรงกันตรงผมเนื่ยะแหละ เฮ้อ<br />
<br />
ชีวิตไม่สิ้น ต้องดิ้นต่อไป จงทำทำงานไปเสียแต่ในสันที่เรายังมีแรงทำครับ<br />
<br />
K-JayUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-76182085231759976622012-10-14T10:21:00.002+02:002012-10-14T10:21:22.834+02:00KJ on TV<br />
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px; text-align: left;">
On April 19, 2012, K-Jay gave an interview to a TV Programme on topic "Women and Children and Human Capital in ASEAN". The interview, he gave an idea that women and children shall be calculated as asset, not being treated as victims of violence and exploitation. The policies of the government shall put high weight on education for the children and empowering women's capacity.</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px; text-align: left;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px; text-align: left;">
<a href="https://sites.google.com/site/kitmarc/home/womenandchildrenashumancapital/555567_3042902112782_1269964874_32179115_478596413_n.jpg?attredirects=0" imageanchor="1" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-image: none; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-color: initial; border-bottom-style: none; border-bottom-width: initial; color: rgb(119, 73, 168) !important;"><img border="0" height="200" src="https://sites.google.com/site/kitmarc/_/rsrc/1335693682531/home/womenandchildrenashumancapital/555567_3042902112782_1269964874_32179115_478596413_n.jpg?height=200&width=150" style="border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-image: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;" width="150" /></a></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-43211994003563250762012-10-14T10:17:00.002+02:002012-10-14T10:19:05.881+02:00First Sale Doctrine<span style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">On August 15, 2011, the US Court of Appeals, Second Circuit delivered the appeal judgement between the publisher of academic, including textbooks for sale in domestic and international market and Thai student, who moved to US from Thailand to pursue an undergraduate degree in mathematics at Cornell University and moved the California to pursue a doctoral degree in the case of </span><i style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">John Wiley & Sons, Inc. v. Supap Kirtsaeng. </i><span style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">This case concerning about the infringement of copyright and trademark and unfair competitive doctrine and the first sale doctrine was brought to the case. </span><br />
<span style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">the "first sale doctrine" is a copyright law permits the owner of a lawfully purchased copyrighted work to resell it without limitations imposed by the copyright holder. this doctrine. this doctrine was brought to the US Court system in the case of </span><i style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">Bobbs-Merrill Co. v. Straus </i><span style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">(210 U.S. 339, 350 (1908), which the Supreme Court held that the owner of the copyright could not impose price controls on sales of a copy righted work beyond the initial sale.</span><br />
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
In <i>John Wiley & Sons, Inc. v. Supap Kirtsaeng Case</i>, the defendant alleged participated in the transactions, which his friends and family shipped his foreign edition textbook printed aboard by Wiley Asia and sold them on commercial website such as eBay.com. form this commercial transactions, the defendant would reimburse his family and friends for the costs that they occurred during the process of acquiring and shipping the books. </div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
on September 2008, Wiley filed the action against Kirtsaeng in the US District Court for the Southern District of New York, claiming copyright infringement, trademark infringement, and unfair competition.</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
At the Trial, the District Court charged the jury to determine whether Kirtsaeng had infringed the copyrights of each of eight works and whether any such infringement had been willful? (if the jury found that the defendant had infringed Wiley's copyright, it could award no less that $750 and no more than $30,000 in damages for each infringed work.</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
Ultimately, the jury found Kirtsaeng liable for willful copyright as $200 per infringement of all eight works and imposed damages of $75,000 of each of eight works (total $601,600) [See <a href="http://www.ipinbrief.com/wp-content/uploads/2011/03/kirtsaeng1.pdf" rel="nofollow" style="color: rgb(119, 73, 168) !important;">trial judgement</a>)</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
Kirtsaeng appealed the judgement before the US Court of Appeals, Second Circuit by claiming that (1) the District Court erred in holding that the first sale doctrine was not an available defense in the circumstances presented; (2) the District Court should have advised the jury of the first sale doctrine as a defense to the claim of willful infringement; and (3) with respect to the jury's assessment of statutory damages, the admission into evidence of testimony regarding the amount of Kirtsaeng's gross receipts was unduly prejudicial.</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
Before the appeal, the court hold that (1) the first sale doctrine does not apply to manufactured outside the US; (2) the District Court did not err in declining to instruct the jury regarding the unsettled state of the first sale doctrine; and (3) the District Court did not err in admitting evidence of Kirtsaeng's gross revenues. The Court affirms the judgement of the District Court including damages. [See <a href="http://docs.justia.com/cases/federal/appellate-courts/ca2/09-4896/09-4896_complete_opn-2011-08-15.pdf?1313434496" rel="nofollow" style="color: rgb(119, 73, 168) !important;">appeal judgement</a>]</div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: 'Walter Turncoat', cursive; font-size: 13px;">
K-Jay</div>
<br class="Apple-interchange-newline" />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-13186551755875019952012-10-14T10:15:00.001+02:002012-10-14T10:15:50.397+02:00Passed timeเผลอแผลบเดียว เป็นเวลานานมากที่ผมไม่ได้มีโอกาสเข้ามาเขียนเล่าเรื่องราวในชีวิตผ่านบล็อกทีผมตั้งใจทำขึ้นมา<br />
<br />
เวลาเกือบ 5 ปีแล้ว ที่บล็อกนี้ถูกใช้เป็นท่อกลางในการบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาใชชีวิตของผม<br />
<br />
วันนี้ตั้งใจว่า ผมจะพยายามนำเรื่องราวในชีวิตมาเขียนบอกเล่าไว้ที่นี่ต่อไป<br />
<br />
เพราะเวลาท่ผ่านไปนั้น มันอาจจะทำให้สิ่งดีๆ ในชีวิตถูกลืมเลือนไปด้วยเช่นกัน<br />
<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-83313207168666197422012-03-28T17:22:00.002+02:002012-03-28T17:29:46.411+02:00ASEAN from new perspectivesวันนี้ได้มีโอกาสเข้าร่วมการประชุมเรื่องอาเซียนทั้งวัน อาจจะดูยาวนานเพราะว่าใช้เวลาทั้งวันตั้งแต่ 9 โมงเช้า จน 6 โมงเย็นทีเดียว กว่าจะขับรถกลับถึงบ้านอีกก็แทบสลบ<br /><br />แม้ว่าวันเวลาที่ใช้ไปในวันนี้จะดูยาวนานมาก แต่ทว่าสิ่งที่ผมได้จากการประชุมวันนี้ กลับเป็นเรื่องแปลกใหม่ น่าตื่นเต้น และมันก็เปิดมุมมองด้านอาเซียนในมุมที่แตกต่างออกไปของผมอย่างมากทีเดียว โดยเฉพาะการพิจารณาอาเศียนในเชิงประวัติศาสตร์ เชิงมานุษยวิทยา สังคมวิทยา ซึ่งสำหรับผทแล้ว น่าสนใจมาก<br /><br />หลังจากวันนี้ซึ่งเป็นวันแรกในการประชุม ผมได้ประเด็นที่น่าสนใจมากมาย ยังเหลืออีกสองวัน ผมขอ Defrag เนื้อที่ในสมอง เพิ่มไปเติมความรู้ในวันพรุ่งนี้ดีกว่าUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-66256162851964688802012-03-10T12:26:00.004+01:002012-03-10T17:07:55.266+01:00As a speakerLast Monday, I had a chance to be a speaker in the Rule of Law Conference at the Grande Center Point Hotel Rachadamri, held by the Human Rights Resource Center (HRRC) and Chulalongkorn University. At this Conference,I had an opportunity to meet and share information and knowledge with many persons,who work in the field of human rights in this country as well as ASEAN region. For example, Prof David Cohen, Mr.Mazuki Darusman, Prof.Madev Mohan, Prof.Amara (Chaiperson of NHRC),Mr Paiboon from NHRC, Mr. Anukul from Patani and Mr. Yod Pawat from Chulalongkorn.<br /><br />Feel good to meet and share with great persons !Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-31446931116859482842011-08-09T15:05:00.001+02:002011-08-09T15:09:28.902+02:00Daily lifeชีวิตกว่าหนึึ่งปีในเมืองไทยของผมมันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปค่อนข้างมากนะเนี่ยะ<div>
<br /></div><div>คงถึงเวลาที่ผมต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างจริงๆ แล้ว</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-84206649819504262092011-01-17T04:01:00.004+01:002011-01-17T14:57:06.403+01:00Todayผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้วที่ผมได้เดินทางกลับมาประเทศไทย วันนี้ได้นั่งดู FB เรื่องราวความเป็นไปของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ประเทศสวีเดน ก็เกิดความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้น<div><br /></div><div>เคยมีคนบอกผมว่า อยากจะทำอะำไรก็ทำเถอะ เพราะช่วงเวลาเหล่านั้นที่มันผ่านเข้ามาในชีวิตนั้น มันอาจจะผ่านมาเพียงครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น หากหวังจะรอครั้งหน้า สิ่งนั้นมันอาจไม่กลับมาในชีวิตเราอีกเลยตลอดชีวิต</div><div><br /></div><div>สองปีที่สวีเดน ถามว่าผมใ้ช้ชีวิตคุ้มไหม อาจตอบได้ว่ามีทั้งคุ้มและไม่คุ้มในเวลาเดียวกัน ผมได้ทำหลายๆ อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำในชีวิตนี้ เรื่องบ้าๆ บอๆ ที่เกิดขึ้นในบางโอกาสคงไม่อาจทำได้หากอยู่ที่เมืองไทย การเดินทางที่มีระยะทางไกลในหลายๆ ประเทศก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเข้มแข็งในการเผชิญสิ่งต่างๆ ได้ด้วยตัวเอง ในสภาพแวดล้อมใหม่ที่แปลกและไม่มีความคุ้นเคยอยู่เลย แม้ว่าผมอาจจะไม่ได้เดินทางไปมากมายหลายประเทศนักเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แต่ทุกครั้งที่ผมเดินทางก็มีภาพจำที่งดงามในความทรงจำของผมเสมอ ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมเดินทางที่น่าจะเรียกว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมมากกว่า และเพื่อนใหม่ระหว่างทาง</div><div><br /></div><div>หากแต่มีอีกหลายสิ่งที่ผมไม่มีโอกาสได้ทำทั้งที่น่าจะทำได้ พอมานั่งตอนนี้จึงเพิ่งเข้าใจและคิดได้ว่า มันผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว แล้วผมเองอาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะกลับไปทำเลย </div><div><br /></div><div>นี่แหละเราจึงต้องอยู่กับปัจจุบัน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดอะไรขึ้น</div><div><br /></div><div>ผมสัญญานะ ว่าต่อไปนี้ผมจะทำปัจจุบันให้คุ้มค่าที่สุด เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดว่าทำไม ตอนนั้นเราไม่ทำสิ่งนี้หนอ................</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-7585845900037986362010-12-14T15:15:00.007+01:002010-12-14T17:05:58.870+01:00ความเจริญรุ่งเรืองของการศึกษาไทย<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgisgXEG-1yIu8pLPzK4Yt0k5dKpkK8EnzE7koYIzJJAbjI2e4D4YIfKwx0X48swfzlGTytC-y6arP85KlYl2gbGtYJz8RqtRviDiGS_5usVLL9PHsLdN6UkVaXVeG-6mB5PSaAdPDFzYY/s1600/clip_image005.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 232px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgisgXEG-1yIu8pLPzK4Yt0k5dKpkK8EnzE7koYIzJJAbjI2e4D4YIfKwx0X48swfzlGTytC-y6arP85KlYl2gbGtYJz8RqtRviDiGS_5usVLL9PHsLdN6UkVaXVeG-6mB5PSaAdPDFzYY/s320/clip_image005.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550555748657997138" /></a>รู้น้อยว่ารู้มาก เริงใจ<div>กลกบเกิดอยู่ใน สระจ้อย</div><div>ไป่เคยเห็นชเลไกล กลางสมุทร</div><div>ชมว่าน้ำบ่อน้อย มากล้ำ ลึกเหลือ</div><div><br /></div><div>(โคลงโลกนิติ)<br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>ผมห่างหายไปจากการเขียนเรื่องราวความเป็นไปในชีวิตของผม ตั้งแต่กลับมาอยู่เมืองไทยไประยะหนึ่ง แต่สิ่งที่ปลุกให้ผมต้องลุกขึ้นมาระบายอะไรบ้างวันนี้ ก็คือเรื่องของ<b>การศึกษาของบ้านเรา</b><br /><br />ก่อนอื่นใด ผมกล้ายอมรับได้เต็มปากว่าโอกาสในชีวิตของผมที่ได้รับการหยิบยื่นเข้ามานั้น ล้วนแต่มีปัจจัยหลายประการ แต่สำคัญประการหนึ่งก็คือการที่เรียกว่า<b>ผมได้ภาษาอังกฤษ</b> โลกภายนอกทั้งในประเทศไทย และในต่างประเทศที่ผมได้ไปใช้ชีวิตอยู่มาระยะหนึ่งสอนให้ผมได้รู้ว่า การเรียนรู้ของคนนั้นมันมีประตูอยู่สองบาน ประตูบานแรกก็คือประตูแห่งการรู้ และประตูบานที่สองคือประตูแห่งความเข้าใจ<div><br /></div><div><b>ประตูแห่งการรู้</b> คือประตูบานแรกที่เราเปิดรับสิ่งต่างๆ ภายนอก เป็นการที่เราจะเปิดใจรับรู้ และยอมรับสิ่งต่างๆ ภายนอกที่เข้ามา ส่วน<b>ประตูแห่งความเข้าใจ</b> ก็คือการเข้าใจในสิ่งที่เรารับรู้ ในสิ่งที่เขาพูด ซึ่งในที่นี่ก็คือความสำคัญของภาษาเพราะว่าหากเราเปิดใจยอมรับแล้ว แต่กลับไม่เข้าใจสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาเลยเพียงเพราะว่าเราไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าเพราะมันไม่ใช่ภาษาของเรา ดังนั้นความสำคัญของภาษาโดยเฉพาะภาษาอังกฤษซึ่งถือว่าเป็นภาษากลางในการสื่อสารทั่วโลก จึงมีมากนัก </div><div><br />แต่ก่อน ผมมักได้ยินคนพูดกันเสมอ ว่าเราเป็นประเทศเดียวในภูมิภาคนี้ที่ไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นของประเทศมหาอำนาจตะวันตก สิ่งนี้ทำให้เราอหังการ และถือว่าเราแน่มาก ดังนั้นเมือได้ยินเสียงเปรยถึงมาตรฐานภาษาอังกฤษของคนไทยที่ไม่ใคร่จะสูงนัก เราก็มันจักแย้งเสมอว่าก็เพราะว่าเราไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นฝรั่ง เหมือนประเทศรอบๆ เรา (ผมได้ยินคำแย้งลักษณะนี้บ่อยมาก ในช่วงวัยเด็กของผม)<br /><br />แต่ปัจจุบันยุคแห่งการล่าอาณานิคมได้จบสิ้นไปแล้ว ยุคแห่งประกาศเอกราช และการสร้างชาติได้ผ่านไปแล้ว มันเป็นยุคแห่งการขับเคลื่อนประเทศชาติไปตามสังคมโลกที่มีพลวัตไปอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น การสร้างอัตตาอย่างมากมายในตัวเองที่ว่าเราเก่งกล้าสามารถ ดีกว่าผู้อื่น หรือการเก่งแต่เพียงคนเดียว คงจะอยู่ได้ยากในปัจจุบัน<br /><br />หากแต่เราจะต้องเดิน หรือวิ่งตามโลกที่เจริญรุดหน้าไปเรื่อยๆ ทั้งวิทยาการและเทคโนโลยี ดังนั้น บทบาทของการศึกษาจึงทวีความสำคัญขึ้นอย่างมาก ซึ่ง ณ ปัจจุบันเราคงไม่อาจปฏิเสธความสำคัญของภาษาโดยเฉพาะภาษาอังกฤษไปได้อีกเช่นกัน เพราะว่าศิลปวิทยาการต่างๆ ตลอดจนการติดต่อสื่อสารที่ต้องอาศัยภาษาอังกฤษเป็นสื่อกลางมีเกิดขึ้นอย่างมากมายมหาศาล<br /><br />สำหรับประเทศไทยแล้ว เรื่องนี้ก็มีความสำคัญอย่างมากทีเดียว จนกระทั้งเจ้ากระทรวงอย่าง นายชินวรณ์ บุณยเกียรติ รมว.ศธ. วางแผนที่จะประกาศให้<b>ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในการเรียนการสอน</b>ทีเดียว ทั้งนี้เนื่องจากเจ้ากระทรวงเห็นว่าการสร้างพลเมืองยุคใหม่ที่เก่ง ดี มีความสุข และที่สำคัญต้องสามารถแข่งขันได้ในสังคมโลก จุดยืนในเรื่องนี้ของกระทรวงจึงควรได้รับการผลักดันอย่างเต็มที่<br /><br />ผมเห็นด้วยกับจุดยืนดังกล่าวเป็นอย่างยิ่ง<br /><br />แต่ทว่าสิ่งที่มำให้ผมไ่ม่ใคร่จะเข้าใจก็คือ ในเวลาต่อมา ศธ.ได้ประกาศลดการยกระดับภาษาอังกฤษเป็นเพียงภาษาต่างประเทศ มิใช่ ภาษาที่สองของไทย โดยให้เหตุผลว่า เป็นเรื่องอ่อนไหวต่อความเข้าใจของประชาชน และต่อหน่วยงานต่างๆ ที่จะรับแนวทางไปปฏิบัติ เพราะในทางการเมืองแล้ว <b>การประกาศให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง จะนำไปสู่ความเข้าใจว่าประเทศที่ประกาศตามแนวทางดังกล่าวเป็นประเทศที่เป็นเมืองขึ้น หรือประเทศอาณานิคมมาก่อน </b><br /><br />ผมกลับเห็นว่าตรรกะของคนในกระทรวงนี้ดูจะแปลกดีเสียนี่กระไร ไอ้เรื่องไม่เห็นด้วยเรื่องการยกระดับภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองนั้น ผมไม่อาจไปก้าวก่าย เพราะเป็นเรื่องของความคิดเห็นส่วนบุคคล ที่อาจมีเหตุผลส่วนบุคคลที่มเื่อบอกออกมาแล้วอาจได้รับการตอบสนองเป็นการพยักหน้าหรือส่วยหน้า ก็ไม่อาจทราบได้</div><div><br /></div><div>แต่เหตุผลที่ยกว่าการนั้นจะเป็น"การะนำไปสู่ความเข้าใจว่าประเทศที่ประกาศตามแนวทางดังกล่าวเป็นประเทศที่เป็นเมืองขึ้น หรือประเทศอาณานิคมมาก่อน" นี่นะสิน่าคิด เพราะหากการศึกษาของประเทศเราสามารถสอนให้เด็กเข้าใจได้ว่าการเรียนและการรู้ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งที่สำคัญมากในปัจจุบัน เป็นเพราะประเทศเราเคยตกเป็นเมืองขึ้นฝรั่งมาก่อนได้นั้น ผมคิดว่าระบบการศึกษาของประเทศไทยมันคงหายนะ ครูอาจารย์คงต้องกลับไปนั่งคิดแล้วหละครับ เพราะมันคงไม่ได้เป็นผลสะท้อนความล้มเหลวจากการเรียนวิชาภาษาอังกฤษ แต่ยังรวมไปถึงวิชาสังคมศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ภาษาศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งก็คงหมายถึงความล้มเหลวไม่เป็นท่าของระบบการศึกษาไทย<br /><br />ดังนั้นการศึกษาของเด็กไทย ที่สอนให้เด็กอยู่ภายในกะลา ก็คงไม่ทำให้เราคิดอะไรได้มากไปกว่า "ในกะลาคือโลกกว้างใหญ่" และระบบการศึกษาไทยก็จะยังคงล้าหลังอยู่อย่างนั้นแหละ<br /><br />ว่าแต่ว่าผมกลับสงสัยว่า "ทำไมหนอคนใหญ่คนโตที่อายุอานามก็ปาเข้าไป 50-60 ปี ในบ้านเราถึงคิดได้ขนาดนี้"<br /><br />คำตอบอาจจะยาก เพราะว่าเราไม่อาจเข้าใจปรัชญาการศึกษาอันลึกซึ้งของคนเหล่านั้นได้" หรือไม่คำตอบก็อาจจะง่ายมากเพียง "เพราะว่า<b>ระบบการศึกษาของไทยมันคงล้มเหลวมา 50 -60 ปีแล้วกระมัง</b>ครับ" และกะลาใบนี้มันก็คงเก่าแก่จนผุกร่อน เพราะว่าใช้ตกทอดกันมาเสียหลายยุคหลายสมัยเป็นแน่แท้<br /><br />ขอสงบนิ่ง ไว้อาลัยให้ระบบการศึกษาไทยสักหนึ่งนาที...............<br /><br /><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-15296087298036005442010-08-13T16:21:00.001+02:002010-08-13T16:21:26.328+02:00Mother's Day<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8i41gjcItVjP1KOt_f5mGqxH1MZ7G5SmQNARv_22yyg-H1PBLlNcwT9W1LHkkqyttd-hzFqTPjVyroh7FCc295HVTorIUeNmxQNAcxwIP_fsPXDYBEbGulq_oQoUWXHeQwlgTp3n3AIk/s1600/Knui-mom.gif"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8i41gjcItVjP1KOt_f5mGqxH1MZ7G5SmQNARv_22yyg-H1PBLlNcwT9W1LHkkqyttd-hzFqTPjVyroh7FCc295HVTorIUeNmxQNAcxwIP_fsPXDYBEbGulq_oQoUWXHeQwlgTp3n3AIk/s320/Knui-mom.gif" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5504898110684665234" style="float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 204px; height: 147px; " /></a>ผ่านวันแม่มาหนึ่งวันแล้วครับ แต่เพิ่งมีโอกาสมาเขียนเกี่ยวกับวันแม่ในปีนี้ของผม<div><br /></div><div><br /></div><div>ปีนี้ต่างไปจากปีที่แล้่ว เพราะวันแม่เมื่อปีที่แล้วผมอยู่ที่เยอรมนี กับออสเตรีย เพื่อไปเรียนซัมเมอร์ที่นั่นครับ แต่ปีนี้ผมกลับมาอยู่ที่บ้านของผม ที่นี่ ในประเทศไทย ที่ซึ่งแม่ของผมอยู่ แต่ทั้งนี้ผมก็ไม่ได้อยู่กับแม่ผมในวันแม่อยู่ดี เพราะทุกวันแม่ แม่ผมต้องเดินทางไปทำบุญที่จังหวัดกาฬสินธุ์ และปีนี้ก็เป็นเช่นเดียวกัน</div><div><br /></div><div><br /></div><div>ดังนั้น การแสดงออกของผมในปีนี้กับปีที่แล้วจึงไม่ได้ต่างออกไป นั่นก็คือการโทรศัพท์ไปสวัสดีวันแม่ครับ เช่นที่เคยทำทุกปี ซึ่งต้องใช้ความพยายามมากเช่นทุกปี เพราะที่กาฬสินธุ์ โทรศัพท์ไม่ค่อยมีสัญญาณ ต้องโทรหลายครั้งกว่าจะได้คุยกันก็บ่ายโน่นแหละ</div><div><br /></div><div><br /></div><div>อีกตอนคุยสัญญาณก็กระตุกทำให้เสียงขาดๆ หายๆ เปรียบเสมือนมีอุปสรรคมาขัดขวางเสียนี่กระไร เฮ้อ... สรุปเลยคุยกันได้ไม่กี่ประโยค สัญญาณก็หายไป</div><div><br /></div><div><br /></div><div>แต่ก็นะ ความสำคัญอย่างแรกคงไม่ใช่ว่าเราได้พูดอะไรมากมายกับแม่ หากแต่คือการระลึกถึงและโทรหาท่านมากกว่า เพราะคำพูดที่เราพูดมันก็เหมือนเดิมทุกครั้งไป หากแต่ความตั้งในในการพูดต่างหากที่มันสำคัญ บางคนอาจบอกว่าวันแม่มันคือทุกวัน ไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้ แต่วันนี้ก็เป็นที่มีค่าเพียงพอในการจะเริ่มทำไม่ใช่หรือครับ ดังนั้นใครยังไม่เคย หรือยังไม่ได้ทำ ก็เริ่มได้แล้วครับ</div><div><br /></div><div>ทุกคนบอกรักแม่หรือยังครับ</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-78965663601889371252010-07-28T14:17:00.006+02:002010-07-28T14:28:13.197+02:001 month in ThailandI have been here in Thailand for one month. 30 days passed...I have many things to manage; daily life, jobs, family affairs and many more.<div><br /></div><div>1 month in Thailand is not a perfect one because I am still on leave and will continue my job next semester (around November), then I have much time to manage somethings new!</div><div><br /></div><div>What to do next? Now I am looking for new experience form new place, new environment and new colleagues......but it's so hard to find that new one....bored, tried but still not give up.</div><div><br /></div><div>The good thing here is staying with family and friends, this make me feel good.. thank you for your encouragement......</div><div><br /></div><div>I will try my best to do it and will try to up to date my situation here in my blog.....</div><div><br /></div><div><br /></div><div>WON'T GIVE UP</div><div><br /></div><div>K-Jay </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-39104863357520058602010-06-15T01:50:00.002+02:002010-06-15T02:16:19.127+02:00Sverige: Counting downเวลาเกือบสองปีในเมืองลุนด์ประเทศสวีเดน ของผมเริ่มนับถอยหลังลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนี้ เวลาที่นี่ของผมเริ่มเหลือสั้นลงเรื่อยๆ และในทางกลับกันจุดหมายใหม่คือประเทศไทยเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ.....<div><br /></div><div>ภาพจำมากมายที่เกิดขึ้นตลอดสองปีในสวีเดน และประเทศต่างๆ ในยุโรป ช่วยเติมเต็มให้ความทรงจำของผมในครั้งที่อยู่ที่นี่แจ่มชัดขึ้น ประสบการณ์ มิตรภาพ และความทรงจำดีๆ มากมายเกิดขึ้นที่นี่ หากทว่าผมจะนำกลับไปด้วย เพื่อย้ำนึกเมื่อคิดถึงที่นี่</div><div><br /></div><div>หากจะย้อนภาพกลับไปวันแรกในการเดินทางมาเรียนที่สวีเดน ผมจำความรู้สึกนั้นได้ดี การเดินทางไกลมากเพียงลำพังครั้งแรกของผม แม้จะรู้สึกหวั่นอยู่บ้างที่รู้ทั้งรู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่ได้ง่ายเลย แต่เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้า</div><div><br /></div><div>คืนวันที่ 22 สิงหาคม 2008 ท่ามกลางญาติพี่น้องที่สนามบินที่มีความปรารถนาดี และมาส่งผม ผมจำบรรยากาศวันนั้นได้ดี โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลาที่ผมต้องเข้าไปด้านในแล้ว ตอนนั้นผมคิดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น คือ "ผมได้ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ผมก็จะต้องเดินต่อไป ผมหันหลังกลับไม่ได้ ผมต้องเดินหน้าต่อไป" แล้วผมก็เดินเข้าไปภายในโดยไม่ได้เหลียวหลังกลับมามอง เพื่อให้เกิดห่วงอีกเลย</div><div><br /></div><div>จากวันนั้น ผ่านมาเกือบสองปี ผมได้ทำตามความฝันของผมจนสำเร็จแล้ว สามารถเอาปริญญากลับบ้านไปฝากพ่อแม่ พี่น้องและญาติๆ ได้สำเร็จ</div><div><br /></div><div>สองปีที่ผ่านมามีความทรงจำดีๆมากมายเกิดขึ้นกับผม</div><div><br /></div><div><ul><li>ความรัก และปรารถนาดี ที่ผมรับรู้และสัมผัสมันได้ จากครอบครัวของผม อาปา อาม้า และพี่ๆ ของผม ที่ต่างปรารถนาดีและเดินทางมาส่งและเป็นกำลังใจให้ผม ตั้งแต่วันแรกของการเดินทางไกลครั้งนี้ ถ้อยคำอวยพรที่เปล่งออกมาก ผมรับรู้ได้ถึงความรักและความปรารถนาดีเหล่านั้น </li><li>ความคิดถึง.....นับจากวันนั้น ผมได้ห่างจากครอบครัวที่ผมรัก คนที่ผมรัก และคนที่รักผมโดยระยะทาง มันทำให้ผมรู้ได้ว่า ความคิดถึงมันคืออะไร </li><li>มิตรภาพ เป็นสิ่งแรกที่ผมได้รับ ตั้งแต่เดินเข้ามารอขึ้นเครื่องๆ น้องๆ หลายคนที่เดินทางในคืนวันนั้น ได้เข้ามาสร้างมิตรภาพที่งดงามกับผม ตลอดปีแรกของการใช้ชีวิตที่นี่ อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า ชีวิตของผมที่ลุนด์อย่างน้อยในปีแรก ผมก็ได้ได้โดดเดี่ยวที่นี่</li><li>มิตรภาพในต่างแดน ผมได้รับมาอย่างต่อเนื่องจากผู้คนที่นี่ ไม่ว่าจะจากคนไทยที่ใช้ชีวิตที่สวีเดนก็ดี ชาวสวีเดนเองก็ดี หรือแม้แต่บรรดาเพื่อนๆ ที่ต่างคนต่างมาจากหลากหลายที่ ทุกคนต่างสร้างมิตรภาพที่สวยงามและน่าจดจำแก่ผม ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้อยู่เพียงลำพังที่นี่</li><li> ภาพประทับใจ และประสบการณ์มากมายเกิดขึ้นกับผมที่นี่ การเดินทางตลอดสองปีทำให้ผมแกร่งขึ้นกว่าเดิม ทำให้ผมเข้าใจโลกมากว่าเดิม และที่สำคัญทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม</li></ul>เกือบสองปีแล้วที่ทุกอย่างเกิดขึ้น และเวลานี้กำลังนับถอยหลังลงเรื่อยๆ ณ เวลานี้มันยังคงเป็นปัจจุบัน หากแต่อีกไม่นานมันจะเป็นอดีตที่น่าจดจำ และผมจะจดจำมันไว้ตลอดไป </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-62425613804921295922010-06-09T22:19:00.002+02:002010-06-09T22:29:00.835+02:00Graduatedและแล้วก็จบแล้วครับสำหรับการเรียนที่สวีเดน ผมไม่ได้เข้ามาเล่าเรื่องราวต่างๆ เป็นเวลานานพอควร เพราะว่ามีเรื่องราวที่ต้องดำเนินการมากมาย ทั้งเรื่องของการสอบวิทยานิพนธ์ การ oppose วิทยานิพนธ์ แล้วก็งานรับปริญญา<div><br /></div><div><br /></div><div>สำหรับการไปออพโพส ผมได้ไปค้านวิทยาพิพนธ์ของเพื่อนสนิทของผมเอง ล็อตต้า ซึ่งเขียนเกี่ยวกับสิืทธิของชาวซอมิ ชนพื้นเมืองของประเทศสวีเดน ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี</div><div><br /></div><div>การสอบวิทยานิพนธ์ของผม ก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้ว่าแดนนี่จะเจอปัญหามาไม่ได้ในนาทีสุดท้ายก็ตาม การออพโฟสโดยโยฮัน ก็เป็นไปโดยราบรื่นครับ</div><div><br /></div><div>จากนั้นสองวันต่อมาก็ถึงงานวันรับปริญญา ซึ่งเป็นวันสุดท้ายกับการเจอเพื่อนๆ ทุกคน (ส่วนใหญ่) ของชั้นปี</div><div><br /></div><div>นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วหลังวันรับปริญญา ทุกอย่างเร็วมาก ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี</div><div><br /></div><div>เกือบสองปีในสวีเดน ผมรู้สึกได้ว่าผมเป็นคนโดยสมบูรณ์แล้วครับ</div><div><br /></div><div>อยากของคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ร่มแชร์ประสบการณ์ร่วมกัน อาจารย์ทุกท่านที่ทำให้ผมเข้าใจว่าหากผมอยากทำอาชีพนี้ต่อไป ผมต้องใช้ความพยายามมากทีเดียวในการจะเป็นอาจารย์ที่ได้ชื่อว่า อาจารย์ที่ดี ขอบคุณมหาวิทยาลัยลุนด์แห่งนี้ที่ทำให้ผมภาคภูมิใจในการเป็นส่วนหนึ่งของ Juridicum และต้องขอบคุณสบอนเซอร์สำคัญในการเรียนของผมที่นอกเหนือกว่าครอบครัว คือ Raoul Wallenberg Institute และ SIDA สำหรับค่าใช้จ่ายที่ช่วยให้ผมดำรงชีพในสวีเดนอย่างไม่ลำบาก</div><div><br /></div><div>ขอบคุณจริงๆ</div><div><br /></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-67288717192679847362010-05-24T00:53:00.004+02:002010-05-24T01:18:26.218+02:00My supervisor<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWWI_AVQ5uARecyD5s89w2HGatFXBhQ1oJbhOnpx6si2Ey8zm8EFQEcPJIIco8AVp0KnWswaeyWvqV3Vq-4Bd5smBZ87gPcz2j1ZQdwfxpilXrEMUgC9DZ5HRGI09kMvgQlhPHiEMPYtU/s1600/image009.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 120px; height: 113px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWWI_AVQ5uARecyD5s89w2HGatFXBhQ1oJbhOnpx6si2Ey8zm8EFQEcPJIIco8AVp0KnWswaeyWvqV3Vq-4Bd5smBZ87gPcz2j1ZQdwfxpilXrEMUgC9DZ5HRGI09kMvgQlhPHiEMPYtU/s200/image009.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5474603083108675426" /></a>ตอนนี้เพิ่งจะแก้วิทยานิพนธ์ส่งกลับไปให้ที่ปรึกษา เลยนึกว่าไม่เคยได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ของผมท่านนี้เท่าไหร่ครับ วันนี้เลยอยากมาเขียนไว้สักหน่อย<div><br /></div><div>ที่ปรึกษาของผมนี้หากจะเอาไปคุยแล้ว ในแวดวงนักกฎหมายระหว่างประเทศคงอาจไม่รู้จักหรอก เพราะเขาเป็นเหมือนคลื่นลูกใหม่ที่กำลังขึ้นมาครับ เขาชื่อว่า Daniel Kuwali หรือที่เรียกง่ายๆ ว่าแดน หรือแดนนี่ นี่แหละ แดนมาจากประเทศมาลาวีครับ ซึ่ง ณ ปัจจุบันแดนกลับไปมาลาวีแล้ว แต่ผมก็อาศัยเทคโนโลยี่สมัยนี้แหละในการติดต่อกับแดนอย่างต่อเนื่อง</div><div><br /></div><div>แดนเป็นอาจารย์ใหม่ที่ไฟแรงมากๆ ผมเรียนกับแดน หนึ่งเลคเชอร์ เรื่อง Human Rights Protection in Africa กับหนึ่งคอร์ส Humanitarian Law ครับ</div><div><br /></div><div>เอาประวัติก่อน </div><div><ul><li>แดนเพิ่งจบปริญญาเอกจากลุนด์เมื่อปีที่แล้วครับ อาทิตย์หน้าก็จะกลับมารับปริญญา พร้อมมาสอบวิทยานิพนธ์ผมด้วย</li><li>ที่มาลาวี แดนเป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายกฎหมายของกองทัพมาลาวี</li><li>อดีตเจ้าหน้าที่งานฝ่ายให้คำปรึกษาทางกฎหมายให้กับการปฏิบัติการขององค์การสหประชาชาติในคองโก</li><li>เคยฝึกงานกับ Amnesty International in the UN Office in New York</li><li>เป็นนักวิจัยของ Danish Institute of Human Rights, Copenhagen</li><li>Marie Curie Researcher at the Grotius Centre of International Legal studies in the Hague, the Netherlands</li><li>Guest Researcher at the Nordic African Institute</li><li>Fellow at the Carr Center for Human Rights Policy, Harvard University</li><li>ผ่านการอบรมจากอีกหลายที่ เยอะมาก </li></ul><div>แดนเป็นอาจารย์รุ่นใหม่ไฟแรงครับ แม้ว่าอยู่ถึงมาลาวี แต่ก็สามารถให้ความเห็นและคำแนะนำต่างๆ ให้กับผมดีมากๆ ถือว่าเป็นต้นแบบของอาจารย์ที่ดีในหลายด้านเลยทีเดียว โดยเฉพาะเรื่องทางวิชาการ </div><div><br /></div><div>แดนทำให้ผมอยากศีกษาหาความรู้เพิ่มเติม เป็นต้นแบบด้านการแสวงหาองค์ความรู้อย่างต่อเนื่องและไม่หยุดนิ่งครับ</div><div><br /></div><div>ว่าไป ผมคุยกะแดนน้อยกว่าเขียนอีเมลโต้ตอบกันเสียอีกแฮะๆๆๆ</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-24236223902669817662010-05-19T23:23:00.003+02:002010-05-19T23:49:28.602+02:00Human Rightsในช่วงกว่าสองเดือนที่ผ่านมาคำว่าสิทธิมนุษยชนถูกหยิบยกขึ้นมาอ้างอิงและกล่าวถึงบ่อยครั้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศไทย บ้างก็ว่าถูกละเมิดสิทธิมนุษยชนบ้างหละ บ้างก็ว่าให้เคารพสิทธิมนุษยชนบ้างหละ<div><br /></div><div>ผมไม่บังอาจนำปัญญาอันน้อยนิดของผมไปวิเคราะห์หรอกครับว่าใครผิด ใครละเมิดสิทธิมนุษยชนกันแน่ เพราะมันอาจจะนำไปสู่การวิวาทะกันไม่จบสิ้นเรื่อยไป</div><div><br /></div><div>แต่ที่วันนี้อยากจะเขียนเรื่องนี้ก็เพราะว่าผมฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เลยอยากเอามาเขียนไว้เท่านั้นเอง คิดว่าหากใครผ่านมาอ่าน หรือเห็นก็น่าจะมีประเด็นให้คิดต่อยอดได้บ้างเท่านั้น</div><div><br /></div><div>ไอ้สิทธิมนุษยชนเนี่ยะ มันคืออะไรหรือ? ตอบง่ายๆ ตามภาษาวิชาการ เขาก็ว่าสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษย์ครับ หากจะดูตามปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนแล้ว สิทธิมนุษยชนที่ได้รับการรับรองนั้นมีอยู่หลายประการครับ เช่น สิทธิในการมีชีวิต สิทธิในการมีเสรีภาพและความมั่นคงในชีวิตของคน สิทธิปลอดจากการถูกทรมาน เป็นต้น</div><div><br /></div><div>แต่ไอ้สิ่งที่ผมอยากพูดคงไม่ใช่การมานั่งเล็คเชอร์ สาธยายให้ฟังเรื่องสิทธิมนุษยชนครับ ที่ผมอยากบอกก็คือคนทุกคนน่ะมีสิทธมนุษยชนเท่าเทียมกัน จะเตี้ย สูง ดำ ขาว แดง หรือ เหลือง ก็มีสิทธิเหล่านี้เหมือนกัน และมีหน้าที่ที่ต้องเคารพสิทธินี้ของคนอื่นๆ เช่นกัน</div><div><br /></div><div>พอดีผมได้ฟังเรื่องราวจากหลายแหล่งมักอ้างว่า มีรัฐละเมิดสิทธิมนุษยชนของผู้ชุมนุม ย้ำไปย้ำมาหลายครั้งหลายคราว หากแต่ไม่เคย หรืออาจจะเคยแต่ไม่ค่อยบ่อยที่มีการพูดเรื่องการที่ผู้ชุมนุมละเมิดสิทธินมุษยชนของประชาชนคนอื่นๆ โดยเฉพาะผู่ที่อาศัยใกล้เคียงบริเวณที่มีการชุมนุม คนเหล่านั้นถูกฆ่า ถูกทำร้ายร่างการ ถูกทำลายทรัพย์สิน หรือถูกพรากไปซึ่งสิทธิที่มีความมั่นคงในการดำรงชีวิตไปเสียหมดแล้ว</div><div><br /></div><div>หลายคนอาจคิดก็ใช่ที่ผู้ชุมนุมก็กระทำการละเมิดสิทธิมนุษยชนเหมือนกัน แต่ว่าหากจะเทียบกันแล้ว สิทธิของผู้ชุมนุมที่ถูกละเมิดมีจำนวนมากกว่า หากจะเทียบจำนวนของผู้ถูกละเมิดในฝั่งผู้ชุมนุมกับประชาชนทั่วไป </div><div><br /></div><div>ผมเลยอยากตั้งข้อสังเกตสักนิดว่า</div><div><br /></div><div>ขึ้นชื่อว่าสิทธิมนุษยชน คุณค่าของมันคือการมีอยู่และการไม่ถูกละเมิดซึ่งสิทธินี้ การละเมิดสิทธินมุษยชนของคนเพียงหนึ่งคน หากจะเทียบกับการถูกละเมิดสิทธิมนุษยชนของคนหนึ่งร้อยคนแล้ว มันไม่ได้ต่างกันเลย</div><div><br /></div><div>อย่าเอาปริมาณมาตัดสินคุณค่าของสิ่งนี้อีกเลย </div><div><br /></div><div>เพราะเพียงหนึ่งสิทธิของหนึ่งคน หรือจะร้อยคน พันคน ก็คือสิทธิมนุษยชนเหมือนกัน ดังนั้นขึ้นชื่อว่าการละเมิดสิทธินมุษยชนของคนหนึ่งคน กับหนึ่งร้อยคน หรือพันคนก็หาได้ต่างกันในนัยไม่</div><div><br /></div><div> </div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-36873520941725358922010-05-15T23:09:00.002+02:002010-05-15T23:15:41.409+02:00รอคอย ลอยคอเทศกาลฝึกขันติธรรมอีกแล้ว<div><br /></div><div>ผมเขียนวิทยานิพนธ์ส่งให้ที่ปรึกษาไปเกือบครึ่งเดือน ทุกอย่างยังเงียบ ไม่มีวี่แวว อีกสิบกว่าวันก็ต้องสอบแล้ว ยังไม่รู้ว่าจะลูกผีลูกคน แต่ความเงียบสงบยังสยบทุกความเคลื่อนไหว</div><div><br /></div><div>ไม่มีเสียงสัญญานตอบรับใดๆ กลับมา </div><div><br /></div><div>ได้แต่รอๆๆๆๆๆๆ</div><div><br /></div><div>ส่วนที่ว่าวิทยานิพรธ์ของผมเนี่ยะ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการดำเนินคดีอดีตผู้นำเขมรแดงของกัมพูชาครับ ชื่อหัวข้อวิทยานิพนธ์ คือ "<i>Is the Doctrine of Joint Criminal Enterprise a Legitimate Mode of Individual Criminal Liability in the Prosecution? - A Study on the Khmer Rouge Trials</i>" ดูยากไปม๊ะ ฮ่าๆๆๆ</div><div><br /></div><div>เดี๋ยวไว้เสร็จเรียบร้อยยังไงจะมาเล่าให้ฟังอีกที</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-57406417965137458772010-05-06T20:38:00.000+02:002010-05-06T20:38:06.688+02:00Dumb & Dumber<div><br /></div><div><div>หลังจากว่างสักพัก ก็มีเวลามานั่งดูหนังเก่า วันนี้ดูเรื่อง Dumb and Dumber เลยอยากเอาซาวด์แทรกซ์มาโพสไว้ เพราะเพลงนี้สำหรับผมแล้วมีความทรงจำดีๆ มากมาย โดยเฉพาะความทรงจำแต่สมัยที่ได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้ </div><div><br /></div><div>บางทีการใช้เวลากับตัวเองบ้างๆ เพียงการนั่งอยู่กับตัวเองนิ่งๆ สักพัก นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่เว้นแต่ละวันที่เราต้องจัดการ ช่างมากมายนัก</div><div><br /></div><div>พักสักนิด ได้คิดสักหน่อย เราจะเห็นได้ว่าโลกนี้ยังมีมุมมองด้านที่สวยงามสำหรับทุกคนเสมอ อยู่ที่ว่าเราจะมองเห็นมันหรือไม่ต่างหาก</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/At0hr-dj-Yo&hl=en_US&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/At0hr-dj-Yo&hl=en_US&fs=1" width="425" height="344" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-89053831749816868742010-04-25T09:47:00.001+02:002010-04-25T09:50:03.140+02:00Genocide in Rwandaรวันดา (Rwanda) เป็นประเทศที่ตั้งอยู่ในทวีปแอฟริกา มีประชากรประมาณ 8 ล้านคน โดยเป็น ชาว Hutu ถึงร้อยละ85 ชาว Tutsi ร้อยละ 14 ที่เหลืออีกร้อยละ 1 เป็นชาว Batwa และชาว Pygmy<br /><br />ชนวนความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในรวันดานี้ก็เป็นผลมาจากความเกลียดชังระหว่างของสองเชื้นชาติที่ฝังรากหยั่งลึกมาเป็นเวลายาวนานนับตั้งแต่โบราณแล้วคือ ความขัดแย้งระหว่างชาว Hutu และชาว Tutsi ภายหลังจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสงบลงดินแดนรวันดารวมไปถึงบุรุนดี (Burundi) ที่อยู่ทางตอนใต้ของรวันดาก็ตกอยู่ภายใต้การปกครองของประเทศเบลเยียมตามมติขององค์การสันนิบาติชาติ<br /><br />ในช่วงเวลาตั้งแต่ปีค.ศ.1924 ถึง ค.ศ.1962 ที่เบลเยียมปกครองรวันดา มีการส่งเสริมและสนับสนุนให้ชาว Tutsi ขึ้นมาเป็นผู้ใช้อำนาจปกครองดินแดนแห่งนี้ ทำให้ชาว Tutsi เริ่มมีการแสวงหาประโยชน์ในกับเชื้อชาติของตนและความต้องการที่จะเป็นเอกราชจากเบลเยี่ยม ทางรัฐบาล เบลเยียมจึงได้เปลี่ยนมาสนับสนุนชาว Hutu โดยหวังที่ให้ขึ้นมาเป็นผู้ปกครองประเทศแทน ไม่ว่าจะเป็นการเสนอให้โอกาสทางการเมืองและการศึกษาแกชาว Hutu ทำให้ชาว Tutsi เกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก กระทั่งภายหลังจากที่รวันดาประกาศแยกตัวเป็นอิสระจากเบลเยียม ในปี ค.ศ.1962 รวันดามีประธานาธิบดีชาว Hutu คือ Gregoire Kayibanda สถานการณ์ทางการเมืองในช่วงนี้เรียกว่าเป็น “The First Republic” ได้เกิดการตอบโต้ (Repisal) ของชาว Hutu ต่อชาว Tutsi ที่อยู่ในรวันดา โดยการตอบโต้ดังกล่าวส่งผลให้ชาว Tutsi นับแสนต้องเสียชีวิต และถูกจำกัดสิทธิต่างๆ เงินและที่ดินของชาว Tutsi ก็ถูกริบเอามาเป็นของชาว Hutu ในช่วงที่ชาว Hutu ปกครองประเทศข้างฝ่าย Tutsi ก็ได้ร่วมกันจัดตั้งกองกำลังแนวร่วมรักชาติ (Rwanda Patriotic Front: RPF) ขึ้นมา ในอูกันดาเพื่อรอวันที่ชาว Tutsi จะกลับมามีอำนาจในรวันดาอีกครั้งหนึ่ง<br /><br />ประธานาธิบดี Gregoire Kayibanda ได้ปกครองรวันดาเรื่อยมา จนกระทั่งในปี ค.ศ.1973 นายพล Juvenal Habyarimna ซึ่งเป็นชาว Hutu ได้ยึดอำนาจจากประธานาธิบดี Kayibanda และนำระบบเผด็จการทหารมาใช้ปกครองประเทศ ในช่วงนี้ถือว่าเป็น “The Second Republic” ซึ่งปรากฏข้อเท็จจริงว่าตลอดเวลาที่รัฐบาลเผด็จการทหารของนายพล Habyarimna ปกครองประเทศไม่ปรากฏว่าได้มีเหตุการณ์สังหารหมู่ระหว่างสองเชื้อชาติเกิดขึ้น แต่ในการปกครองประเทศนายพล Habyarimna ได้ปกครองประเทศโดยใช้นโยบายการเลือกปฏิบัติอย่างเป็นระบบ (Policy of Systematic Discrimination) ต่อชาว Tutsi โดยนายพล Habyarimna มองว่าทุกพรรคการเมืองเป็นพรรคที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายยกเว้นเพียงแต่พรรคของตน และตลอดระยะเวลาที่ Habyarimna ปกครองประเทศนั้นมีชาว Tutsi ได้ดำรงตำแหน่งสำคัญๆเป็นจำนวนที่น้อยมาก มีการห้ามมิให้ชาว Hutu สมรสกับชาว Tutsi และประชาชนทุกคนจะต้องพกบัตรประจำตัวที่ระบุเชื้อชาติไว้อย่างชัดแจ้งอยู่ด้วยเสมอ กระทั่งในปี ค.ศ.1990 ถึง ค.ศ.1993 รัฐบาลของนายพล Habyarimna ได้สังหารชาว Tutsi กว่า 2,000 คนด้วยเหตุผลที่อ้างว่าเป็นสมาชิกของ RPF<br /><br />สถานการณ์ในรวันดาประทุขึ้นอย่างรุนแรงเมื่อปรากฏว่านายพล Habyarimna ถูกลอบสังหารโดยเครื่องบินถูกยิงตกโดยกองกำลังไม่ทราบฝ่าย เมื่อวันที่ 6 เมษายน ค.ศ.1994 แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของประธานาธิบดีเชื่อว่าเป็นการกระทำของ RPF จึงได้เริ่มมีการสังหารชาว Tutsi รวมไปถึงพวกที่มีแนวคิดตรงข้ามในทันที ในขณะที่ข้างฝ่ายกองกำลัง RPF ก็สบโอกาสในการบุกเข้าโจมตีกองกำลังฝ่าย Hutu ในเวลานั้นด้วยเช่นกัน ในช่วงเวลาสองสัปดาห์นับจากประธานาธิบดี Habyarimna เสียชีวิตมีชาว Tutsi ถูกสังหารไปอีกราวๆ 500,000 คน รวมตั้งแต่ ค.ศ.1990 ถึงค.ศ.1994 มีชาว Tutsi ถูกสังหารไป 800,000 – 850,000 คน อีกทั้งยังก่อให้เกิดคลื่นผู้อพยพที่ได้หลั่งไหลเข้าไปในประเทศใกล้เคียงไม่ว่าจะเป็น บุรุนดี แทนซาเนีย เคนยา อูกันดา อีกไม่ต่ำกว่า 2,000,000 คน<br /><br />ความขัดแย้งดังกล่าวที่เกิดขึ้นได้ยุติลงด้วยชัยชนะของ RPF เหนือกองกำลังฝ่าย Hutu RPF จึงร่วมกับชาว Hutu หัวก้าวหน้าจัดตั้งรัฐบาลขึ้นปกครองประเทศเมื่อ กรกฎาคม ค.ศ.1994 และภายหลังจากความขัดแย้งยุติลง คณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ ได้มีข้อมติที่ 995 ตั้งศาลอาญาระหว่างประเทศชั่วคราวขึ้นเพื่อพิจารณาความผิดของบรรดาผู้ที่มีส่วนในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาว Tutsi ในรวันดาUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-28047241792295181062010-04-25T09:43:00.003+02:002010-04-25T09:57:50.048+02:00Crimes in the former Yugoslaviaอดีตประเทศยูโกสลาเวีย หรือที่มีชื่ออย่างเป็นทางการว่าสหพันธรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวีย (The Socialist Federal Republic of Yugoslavia: SFRY) เดิมเป็นประเทศที่กว้างใหญ่ที่สุดในคาบสมุทรบอลข่าน ประกอบไปด้วย 6 รัฐ คือ สโลเวเนีย (Slovenia) โครเอเทีย (Croatia) เซอร์เบีย (Serbia) บอสเนีย-เฮอร์เซโกวีนา (Bosnia-Hezegovina) มอนเตเนโก (Montenego)และมาซิโดเนีย (Macedonia) กับอีก 2 เขตปกครองตนเอง (autonomous region) คือโคโซโว (Kosovo) กับวอยโวดินา (Vojvodina)<br /><br />ชนวนความขัดแย้งที่ก่อให้เกิดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ขนานใหญ่ในดินแดนแห่งนี้ก็คือ ความแตกต่างทางชาติพันธุ์และศาสนา ที่แตกต่างกันออกไปเป็น 3 กลุ่มด้วยกันคือ ชาวเซิร์บซึ่งนับถือศาสนาคริสต์นิกายออโธดอกซ์ ชาวโครแอตซึ่งนับถือศาสนาคริสต์นิกายคาธอลิค และชาวสลาฟซึ่งนับถือศาสนาอิสลาม ความขัดแย้งในดินแดนแถบนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่โบราณในสมัยที่อาณาจักรออตโตมันได้เข้ามาครอบครองเซอร์เบีย โดยชาวเซิร์บมีความรู้สึกว่าพวกตนตกเป็นเหยื่อความรุนแรงของชาวสลาฟและชาวโครแอตเรื่อยมา ดังเช่นในช่วงปี ค.ศ.1939 ได้ปรากฏว่ามีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวเซิร์บไปเป็นจำนวนมาก และในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองรัฐบาลหุ่นเชิดของนาซีเยอรมันในโครเอเทียก็ได้สังหารชาวเซิร์บไปอีกเป็นจำนวนนับแสนคน<br /><br />ต่อมาเมื่อ จอมพลโจซิพ บรอส ติโต (Josip Broz Tito) ได้ขึ้นปกครองยูโกสลาเวียด้วยระบอบเผด็จการคอมมิวนิสต์ความขัดแย้งดังกล่าวก็ได้ลดน้อยลงไปใน แต่ภายหลังจากการถึงแก่ อสัญกรรมของจอมพลติโตในปี ค.ศ.1980 กอร์ปกับการล่มสลายของโซเวียต ในปี ค.ศ.1991 ส่งผลให้ความตึงเครียดของ 3 เชื้อชาติและศาสนาปะทุขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้ยูโกสลาเวียได้ประสบปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างหนัก ทำให้สโลเวเนียและโครเอเทียซึ่งเป็นรัฐที่มีเศรษฐกิจดีและเป็นรัฐที่คอยเกื้อหนุนเศรษฐกิจโดยรวมของยูโกสลาเวีย มีความคิดที่จะแยกตัวออกเป็นอิสระเพื่อลดภาระทางเศรษฐกิจของตน ในขณะที่เซอร์เบียและมอนเตเนโกที่มีเศรษกิจที่ไม่ดีกลับมีความคิดที่ต้องการจะรวมอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลางเพื่อความมั่นคงทางเศรษฐกิจ การสวนทางกันของความคิดดังกล่าวได้ขยายตัวมากขึ้นเรื่อยๆ กอร์ปกับกระแสสิทธิมนุษยชนและสิทธิในการปกครองตนเองของระบบเสรีประชาธิปไตยได้หลั่งไหลเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ ทำให้เกิดความแตกแยกในพรรคคอมมิวนิสต์ที่ปกครองยูโกสลาเวียอยู่ในขณะนั้นเสียอำนาจปกครองในโครเอเทีย บอสเนีย และมาซิโดเนียไป เป็นผลให้ในวันที่ 29 มิถุนายน ค.ศ.1991 สโลเวเนีย และโครเอเทียได้ประกาศเอกราชจากยูโกสลาเวีย และต่อมาในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ.1991 มาซิโดเนียก็ได้ประกาศเอกราชตาม<br /><br />แต่เพียงสองวันนับจากการประกาศเอกราชของสโลเวเนียสงครามก็ประทุขึ้น โดยกองทัพประชาชนยูโกสลาฟ (Yugoslav People’s Army) ภายใต้การสั่งการของประธานาธิปดี สโลโบดัน มิโลเซวิค ได้เข้าโจมตีสโลเวเนีย สโลเวเนียจึงประกาศสงครามกับยูโกสลาเวีย เซอร์เบีย มอนเตเนโก โคโซโว และวอยโวดินา ซึ่งอยู่ภายใต้ควบคุมของเซอร์เบีย โดยในการทำสงครามนี้ก็เพื่อจุดมุ่งหมายในการแย่งชิงดินแดนให้มากที่สุด และจะได้นำดินแดนที่ชาวเซิร์บครอบครองอยู่อย่างกระจัดกระจายอยู่มารวมเข้าเป็นดินแดนเซอร์เบียประเทศแม่ เพื่อนำไปสู่การเป็น “The Greater Serbia”<br /><br />ระหว่างการทำสงครามนั้นชาวเซอร์เบียได้นำเอานโยบาย “การชำระล้างเผ่าพันธุ์” (Ethnic Cleaning) มาใช้กับชาวสลาฟและชาวโครแอตในดินแดนโครเอเทีย โดยในการดำเนินนโยบายดังกล่าวชาวเซิร์บได้ขับไล่ชาวมุสลิม และกวาดต้อนไปกักขังในค่ายกักกัน และได้ทารุณกรรมต่างๆนาๆในค่ายกักกันนั้น ไม่ว่าจะเป็นการทำร้ายร่างกายชาวมุสลิมจนพิการ การสังหารด้วยวิธีการอันโหดร้าย เช่น การให้ชาวมุสลิมวิ่งหนีอย่างกระจัดกระจายแล้วยิงคนที่กำลังวิ่งหนีเหล่านั้นหรือการสังหารโดยการสุ่มเรียกชื่อ นอกจากนี้ยังมีรายงานว่าได้มีการตั้งค่ายข่มขืนกระทำชำเรา (Rape Camp) ขึ้น เป็นเหตุให้มีเด็กหญิง และสตรีชาวมุสลิมถูกข่มขืนไปไม่ต่ำกว่า 60,000 คน โดยในจำนวนนี้บางรายถูกข่มขืนจนกระทั่งเสียชีวิต บ้างก็ถูกข่มขืนจนกระทั่งเห็นได้ว่าตั้งครรภ์ นอกจากนี้ในขณะที่ข่มขืนสตรีชาวมุสลิมยังได้มีการบันทึกภาพเพื่อทำเป็นภาพยนตร์ และให้สตรีนั้นๆสารภาพว่าได้ถูกข่มขืนจริง กระบวนการข่มขืนนี้เรียกว่า “Systematic Rape” เป็นเหตุให้สตรีมุสลิมกว่า 25,000 รายตั้งครรภ์ และทารกที่จะเกิดขึ้นนั้นจะไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมมุสลิม กลายเป็นเด็กที่ไม่เป็นที่ต้องการ (unwanted children) และก่อให้เกิดเป็นความด่างพร้อยทางเชื้อชาติ ซึ่งถือได้ว่าเป็นมาตรการที่การทำลายความบริสุทธิ์ทางเชื้อชาติและศาสนาที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง<br /><br />ภายหลังจากเหตุการณ์สงบลง คณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติได้มีข้อมติที่ 883 ให้จัดตั้งศาลอาญาระหว่างประเทศชั่วคราวขึ้นเพื่อพิจารณาคดีต่อบุคคลที่ได้กระทำการอันเป็นการละเมิดต่อหลักสิทธิมนุษยชน และหลักกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศในดินแดนอดีตประเทศยูโกสลาเวียนับตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม ค.ศ.1991 เป็นต้นมา ซึ่งการดำเนินคดีของศาล ยูโกสลาเวียนี้ยังคงดำเนินอยู่จนกระทั่งในปัจจุบันUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-91750732598336275682010-04-25T09:39:00.002+02:002010-04-25T09:42:51.841+02:00Genocide during WWII<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link style="font-family: arial;" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cmaster%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:applybreakingrules/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Angsana New"; panose-1:2 2 6 3 5 4 5 2 3 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:16777219 0 0 0 65537 0 begin_of_the_skype_highlighting 0 0 65537 0 end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting 0 0 65537 0 end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting 0 0 65537 0 end_of_the_skype_highlighting;} @font-face {font-family:"Cordia New"; panose-1:2 11 3 4 2 2 2 2 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:16777219 0 0 0 65537 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:14.0pt; font-family:"Cordia New"; mso-fareast-font-family:"Cordia New"; mso-bidi-font-family:"Angsana New";} p.MsoFootnoteText, li.MsoFootnoteText, div.MsoFootnoteText {mso-style-noshow:yes; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:16.0pt; font-family:"Cordia New"; mso-fareast-font-family:"Cordia New"; mso-bidi-font-family:"Angsana New";} span.MsoFootnoteReference {mso-style-noshow:yes; mso-bidi-language:TH; vertical-align:super;} /* Page Definitions */ @page {mso-footnote-separator:url("file:///C:/DOCUME~1/master/LOCALS~1/Temp/msohtml1/01/clip_header.htm") fs; mso-footnote-continuation-separator:url("file:///C:/DOCUME~1/master/LOCALS~1/Temp/msohtml1/01/clip_header.htm") fcs; mso-endnote-separator:url("file:///C:/DOCUME~1/master/LOCALS~1/Temp/msohtml1/01/clip_header.htm") es; mso-endnote-continuation-separator:url("file:///C:/DOCUME~1/master/LOCALS~1/Temp/msohtml1/01/clip_header.htm") ecs;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-size:100%;"><span lang="TH">สงครามโลกครั้งที่สองเป็นเหตุการณ์มหาวิปโยคที่ไม่อาจลบออกไปจากประวัติศาสตร์ของโลก และความทรงจำของผู้คนในโลกนี้ไปได้ เนื่องจากเหตุการณ์ดังกล่าวเป็นสงครามที่มีความความรุนแรงซึ่งสั่นคลอนเสถียรภาพของโลกเป็นอย่างมาก ความสูญเสียและความเสียหายไม่ว่าจะต่อชีวิต ร่างกาย</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH">หรือทรัพย์สินก็ตาม</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH">ล้วนแต่เกิดขึ้นอย่างมหาศาลทั่วทุกหัวระแหง นับตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ </span>30 <span lang="TH">เป็นมา จวบจนกระทั่งสิ้นสุดลงในช่วงกลางทศวรรษที่ </span>40 <span lang="TH">ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองนั้น อาชญากรรมระหว่างประเทศจำนวนมากไม่ว่าจะเป็น อาชญากรรมต่อสันติภาพ อาชญากรรมสงคราม หรืออาชญากรรมต่อมนุษยชาติถูกก่อขึ้นอย่างเนืองๆ โดยท่ามกลางอาชญากรรมระหว่างประเทศที่เกิดขึ้นเหล่านั้น เหตุการณ์สำคัญเหตุการณ์หนึ่งที่ไม่อาจไม่กล่าวถึง ก็คือ เหตุการณ์การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในประเทศเยอรมนีและประเทศอื่นๆในทวีปยุโรป เช่น ประเทศอิตาลี ประเทศออสเตรีย ประเทศเช็คโกสโลวะเกีย ประเทศฮังการี หรือประเทศโรมาเนีย ในช่วง ค</span>.<span lang="TH">ศ</span>.1933-1945 <span lang="TH">ที่เรียกกันว่า </span><i>“The Holocaust”</i><a style="" href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=4944899561776131800&postID=9175073259833627568#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"> </span></span></span></a><span lang="TH">ซึ่งจากเหตุการณ์นี้ส่งผลให้ชาวยิว และชนกลุ่มน้อยอื่นๆในยุโรป ไม่ว่าจะเป็น ชาวยิปซี หรือชาวสลาฟ เสียชีวิตไปไม่ต่ำกว่า </span>6 <span lang="TH">ล้านคน หรือคิดเป็นจำนวนร้อยละ </span>13 <span lang="TH">ของพลเรือนที่เสียชีวิตไปในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองซึ่งมีจำนวนไม่ต่ำกว่า </span>46 <span lang="TH">ล้านคนทั่วโลก</span><o:p></o:p></span><span style="font-size:100%;"><i>
<br />
<br />The Holocaust</i> <span lang="TH">หรือเหตุการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์นี้ เริ่มต้นที่ประเทศเยอรมนี ตามนโยบายลัทธิต่อต้านยิว</span><span lang="TH"> </span><i>(anti-Semitism</i>) <span lang="TH">ของพรรคนาซีเยอรมัน ภายใต้การนำของ อดอฟ ฮิตเลอร์</span><span lang="TH"> </span><i>(Adolf Hitler) </i><span lang="TH">ซึ่งได้ขึ้นครองอำนาจเป็นผู้นำของประเทศเมื่อต้นเดือนมกราคม ค</span>.<span lang="TH">ศ</span>.1933 <span lang="TH">ทันทีที่ฮิตเลอร์ขึ้นสู่อำนาจก็ได้ดำเนินการตามนโยบายดังกล่าวของพรรคในทันที โดยได้มีการออกกฎหมายยึดทรัพย์สินและเข้าควบคุมกิจการห้างร้านทั้งหมดที่เป็นของชาวยิว เจ้าหน้าที่ชาวยิวถูกปลดออกจากตำแหน่งทั้งหมด</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH">ในปีค</span>.<span lang="TH">ศ</span>.1935 <span lang="TH">ชาวยิวทั้งหมดในเยอรมนีถูกถอนสัญชาติเยอรมันกลายเป็นคนไร้สัญชาติ ถูกห้ามมิให้สมรสกับชาวเยอรมันเชื้อสายอื่นๆ และถูกจำกัดสิทธิในการเรียน สิทธิในการประกอบอาชีพ สิทธิในการประกอบธุรกิจ สิทธิในการครอบครองที่ดิน สิทธิในการใช้สาธารณูปโภคขั้นพื้นฐาน ตลอดจนสิทธิในการคบค้าสมาคมกับคนที่ไม่ใช่ยิว เป็นเหตุให้ชาวยิวถูกมองว่าไม่ใช่คน ถูกกดขี่ข่มเหงต่างๆนาๆ เด็กชายชาวยิวที่มีอายุตั้งแต่ </span>12 <span lang="TH">ปีขึ้นไปจะถูกเกณฑ์ไปทำงานในโรงงานผลิตอาวุธ และเด็กชาวยิวที่มีอายุตั้งแต่ </span>6 <span lang="TH">ปีขึ้นไปต้องติดสัญลักษณ์รูปดาวแห่งดาวิด</span><i> (Star of David) </i><span lang="TH">เพื่อแสดงให้รู้ว่าเป็นยิว อีกทั้งยังถูกตีกรอบทางสังคมและการดำรงชีวิตโดยถูกจำกัดให้อาศัยอยู่ในเฉพาะบริเวณที่จัดให้เป็นที่พักของชาวยิวและในค่ายกักกัน </span><i>(Concentration camps)</i> <span lang="TH">เท่านั้น</span> <o:p></o:p></span><span style="font-size:100%;"><span lang="TH">
<br />
<br />ชัยชนะของเยอรมนีในช่วงต้นสงครามโลกครั้งที่สอง ยังผลให้ไม่เพียงแต่ชาวยิวในเยอรมนีเท่านั้นที่ถูกละเมิดสิทธิมนุษยชน แต่ยังได้ขยายไปยังชาวยิวที่อยู่ประเทศอื่นๆในแถบยุโรปด้วย โดยทุกดินแดนที่กองทัพเยอรมนียาตราไป ก็จะมีการล้อมจับชาวยิว ชาวยิปซีและชาวสลาฟ มายิงจนเสียชีวิต และนำไปฝังรวมกันในหลุมขนาดใหญ่ หรือไม่ก็กวาดต้อนขึ้นไปอยู่รวมกันในรถบรรทุก และเอาควันไอเสียพ่นจนเสียชีวิต</span><o:p></o:p></span><span style="font-size:100%;"><span lang="TH">
<br />
<br />ในวันที่ </span>20 <span lang="TH">มกราคม ค</span>.<span lang="TH">ศ</span>.1942 <span lang="TH">บรรดาผู้นำนาซีได้ประชุมปรึกษาหารือกันเพื่อหาบทสรุปสุดท้ายสำหรับปัญหาชาวยิว</span><span lang="TH"> </span><i>(The final resolution of the Jewish question) </i><span lang="TH">ซึ่งผลจากการประชุมได้ข้อสรุปว่าจะให้มีการกวาดต้านชาวยิวจากทุกที่ที่นาซีครอบครองไปยังค่ายกักกันทางตะวันออก เพื่อปฏิบัติตามบทสรุปสุดท้ายคือ การประหารชีวิต การบังคับให้ทำงานอย่างหนักภายใต้ภาวะที่ขาดแคลนอาหารโดยวิธีการสังหารที่ทำลายล้างชาวยิวไปมากที่สุดก็คือ การรมแก๊สพิษ </span><i>(gassing extermination)</i> <span lang="TH">โดยที่เหยื่อไม่รู้ตัว การสังหารโดยวิธีการนี้ได้คร่าชีวิตชาวยิวที่ค่ายกักกัน </span>Auchwitz <span lang="TH">และค่ายกักกันอื่นๆไปเกือบ </span>4 <span lang="TH">ล้านคน</span><o:p></o:p></span><span style="font-size:100%;"><span lang="TH">
<br />
<br />สงครามโลกครั้งที่สองดำเนินมาจนกระทั่งถึงวันที่ </span>8 <span lang="TH">พฤษภาคม ค</span>.<span lang="TH">ศ</span>.1945 <span lang="TH">ก็สิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของฝ่ายสัมพันธมิตร<span style=""> </span>และภายหลังจากนั้นฝ่ายสัมพันธมิตรได้ตั้งศาลทหารระหว่างประเทศ ณ นูเรมเบิร์ก</span><i> (International Military Tribunal at Nuremberg)</i> <span lang="TH">และศาลตามเขตที่เยอรมนีครอบครอง</span><span lang="TH"> </span><i>(zonal tribunal)</i> <span lang="TH">ขึ้นมาพิจารณาคดีบรรดาผู้นำนาซีและสมุนที่ได้ก่ออาชญากรรมระหว่างประเทศขึ้นในช่วงสงคราม อนึ่งนอกเหนือไปจากการดำเนินคดีของศาลทหารระหว่างประเทศที่ตั้งขึ้นแล้วในหลายรัฐยังได้ศาลภายในมีการปรับใช้เขตอำนาจดำเนินคดีและลงโทษผู้กระทำความผิดในช่วงเวลาดังกล่าวด้วย ซึ่งในการดำเนินคดีโดยศาลภายในเหล่านั้นก็รวมถึงกรณีที่ศาลปรับใช้เขตอำนาจรัฐสากลด้วย ดังเช่น การดำเนินคดี </span>Adolf Eichmann <span lang="TH">และ </span>John Demjanjuk <span lang="TH">ของศาลอิสราเอล การดำเนินคดี </span>Imre Finta <span lang="TH">ของศาลแคนาดา หรือการดำเนินคดี </span>Anthony Sawoniuk <span lang="TH">ของศาลอังกฤษ เป็นต้น</span><o:p></o:p></span> <div style="font-family: georgia;"><!--[if !supportFootnotes]--><span style="font-size:100%;">
<br /></span></div> Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-33941477993905387352010-04-24T17:47:00.005+02:002010-07-13T13:17:26.143+02:00Waiting<span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">การรอคอย เป็นเรื่องที่หลายคนอาจจะทำใจยากในการที่จะเผชิญกับมัน แต่สำหรับผม ผมคิดว่าการรอคอยเป็นหนึ่งด่านสำคัญที่จะฝึกความอดทนของเรา ยิ่งถ้าการรอคอยนั้นมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเราแล้ว การจะไปเร่ง หรือบังคับให้การรอคอยสิ้นสุดก็คงยาก มันคงอยู่นอกเหนือการบังคับ ควบคุมของเรา </span><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">ดังนั้น การรอคอยคงเป็นด่านวัดขันติธรรมเป็นแน่แท้ </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">ผมฝึกการรอคอยมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วัยเยาว์สิ่งที่ฝึกธรรมะเรื่องความอดทนและใจเย็นให้ผมกลับเป็นอกุศลกรรมเสียนี่ ก็คือ การตกปลา จับแมลงปอ จับตั๊กแตน จับแมลงทับ อกุศลล้วนๆ</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">แต่อย่างไรก็ดี อกุศลกรรมเหล่านี้กลับสร้างภูมิคุ้มกันการรอคอยให้กับผมอย่างดี ผมสามารถนั่งรอคอยโดยไม่รู้สึกเป็นทุกข์เป็นร้อนได้นานมากมายโดยสบายๆ</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">และการไปเที่ยวครั้งล่าสุดผมก็ได้พิสูจน์ขันติธรรมข้อนี้อีกครา</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><ul><li><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">การรอคอยครั้งแรกเริ่มการการที่เที่ยวบินจาก Katowice, Poland เพื่อไปยัง Brussels, Belgium ถูกเลื่อนเวลาออกไปครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะประกาศว่าสนามบินที่เบลเยี่ยมปิด แลัเครื่องจะต้องบินไปลงที่บอนน์ ในเยอรมนีแทน</span></li></ul><div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH-W3imjwYg8NOuVZoF7f5KjsdB338orAM5XTkGbE31asRe8DVL2uXyHzumALQv9sBhp1ZLwtHgAM-ePS5iojg667qlB8X7M35Ueygy1W9YI-khhgTFB_i0-atz4q3CK2Go6ykR-jN78w/s200/CIMG9491.JPG" /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">ผู้คนจอกแจกจอแจ เพราะต่างก็ไม่เข้าใจเหตุผลของการเปลี่ยนจุดหมายการบินกระทันหัน คงเพียงแต่ทราบว่ามัปัญหาเรื่องการบิน ดังนั้นเกือบสองชั่วโมง ที่ผมต้องยืนรอเพื่อขึ้นเครื่อง จนกว่าเครื่องจะขึ้น </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><ul><li><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">การรอคอยเพื่อเดินทางจาก Brussels, Belgium ไปยัง Amsterdam, Netherlands อย่างแรกคือด้วยเพราะเครื่องบินถูกระงับหมด ดังนั้นช่องทางง่ายและถูก คือการนั่งรถบัส ผมเดินทางไปจองตั๋ว อย่างแรกคือต้องรอคิวนานมาก เพราะผู้คนต่างตกค้างมากมาย</span></li></ul></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr0qZbxlRrek4fHpOnQfbBDEVSz8BIK7Ac07HHxzAdrZHSKm4GRfbFkuskyvhB4SDpxqdBxKDUUQL6pkoJUlbpQhdIW32g7D-nnkava8k5gYJqakbKxMLcZCRD-85G-nrlW43pChAB5h8/s200/CIMG9536.JPG" /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">ผมกะจะเดินทางรอบตอน 11 โมง แต่ก็ได้ตั๋วรอบบ่ายโมง ดังนั้นต้องนั่งรอเกือบ สามชั่วโมง </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">แต่บ่ายโมงก็แล้ว บ่ายสองก็แล้ว ยังไม่มีวี่แววของรถเลย ผู้คนเริ่มเบื่อ ทยอยกันออกมานอนตากแดดที่ลานริมถนน</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkF6OnzxCibFe3eKUNpOQ2aCpSQ5WXKiNXvsfz2wga59uoQKFxRX8Kdc1EQFltout-8Dx9Z_MtBnmD94o9adIX3euwEbuXQm4IYKQ45spsJkPeFr9tyQd2KGoGSxCmBlPlN5RC2XARktw/s200/CIMG9538.JPG" /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">เืกือบบ่ายสาม กว่ารถจะมา สรุปผมต้องนั่งรอบัสกว่า ห้าชั่วโมง</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><ul><li><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">การรอคอยอีกครั้งคือการซื้อตั๋วรถบัสจากอัมสเตอร์ดัมเพื่อกลับลุนด์ </span></li></ul></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_JbzzTvXnIH6GkeSra1klN87_YguL1-JZ4LSrxvwDzDXuq2xbdWD4XS_Hs5UAWC0YG1KFvEpKRd_xPiJhY_5VqPiwiLDvp4xW3U1L_YzyY3gfYSIHT2aqQhXoWUE67cFzqAn4zSqlSVU/s200/CIMG9556.JPG" /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">ผมเข้าคิวกว่าชั่วโมงกว่าจะถึงเคาท์เตอร์ขายตั๋ว</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">รอกว่าอีกสองชั่วโมง เพื่อเช็คอิน<br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFjh0zNeaeWneSpf4Il97mfoRkrn8taQfGMdApa8HKRLTGjopT5fGAy2wcP9ApPirGizINWZgzsTQPNh0qaHhLC-jlx7aVJcYSFr1Oh71eHwfcGDYFkPqvhqL2lir-PkZ9x7RAdnxfjvk/s1600/CIMG9571.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFjh0zNeaeWneSpf4Il97mfoRkrn8taQfGMdApa8HKRLTGjopT5fGAy2wcP9ApPirGizINWZgzsTQPNh0qaHhLC-jlx7aVJcYSFr1Oh71eHwfcGDYFkPqvhqL2lir-PkZ9x7RAdnxfjvk/s200/CIMG9571.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463732691007938834" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">และในที่สุดแล้วใช้เวลากว่า 18 ชั่วโมงในการเดินทางกลับลุนด์ </span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">เหนื่อยมาก</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;">พอกันทีกับการฝึกขันติธรรม</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><br /></span></div><div><br /></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4944899561776131800.post-30891431803226065812010-04-23T03:57:00.004+02:002010-04-24T17:47:16.958+02:00Auschwitz Concentration Camp<span style="font-size:100%;"><span style="font-family: georgia;">เป้าหมายหลักอย่างหนึ่งของผมในการเดินทางมาที่โปแลนด์ ก็คือ การได้มาที่ค่ายกักกันนาซี สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง "Auschwitz and Birkenau" </span></span><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;">ตั้งแต่เรียนปริญญาโทที่เมืองไทย ผมเรียนเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามโลก และเรื่องค่าย Auschwitz มานาน มากมาย แถมยังทำวิทยานิพนธ์ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ Auschwitz อีกด้วย แถมตอนนี้วิทยานิพนธ์ของผมมันก็ยังอ้างอิงถึงอาชญากรรมที่ Auschwitz เหมือนเช่นเคย ดังนั้นการเดินทางไป Auschwitz สักครั้ง คงเป็นเรื่องที่สมควรอย่างยิ่งสำหรับผม</span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;">ค่าย Auschwitz อยู่ที่เมือง </span><span class="Apple-style-span" style=";font-size:100%;" >Oświęcim ห่างออกไปประมาณ 70 กม. จากเมืองคาร์คาวครับ เป็นค่ายกักกันที่เยอรมันสร้างขึ้นเมื่อช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และที่นี่เป็นค่ายกักกันที่ใหญ่ที่สุด และที่ที่สังหารผู้คนมากที่สุดกว่าหนึ่งล้านคน</span></div><div style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style=";font-size:100%;" ><br /></span></div><div style="font-family: georgia;font-family:arial;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style="">Auschwitz มีอยู่สามส่วน Auschwitz I, Auschwitz II: Birkenau and Auschwitz III: Moniwitz โดยมีวัตถุประสงค์ในการกักกันชาวยิว ยิปซี โปล์ เป็นหลัก</span></span></div><div style="font-family: georgia;font-family:arial;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style=""><br /></span></span></span></div><div style="font-family: georgia;font-family:arial;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="">หลังจากที่ถูกส่งตัวมาที่ <span class="Apple-style-span" style="">Auschwitz บรรดาเหยื่อจะถูกแยกออกเป็นสองกลุ่ม คือกลุ่มชายที่สามารถใช้แรงงานได้ กับ หญิงและเด็ก ซึ่งกลุ่มนี้จะถูกส่งไปยัง Gas Chamber เพื่อสังหารทิ้ง</span></span></span></span></div><div style="font-family: georgia;font-family:arial;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style=""><br /></span></span></span></span></div><div style="font-family: georgia;font-family:arial;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="">แต่ก่อนสังหาร บรรดาเหยื่อโดยเฉพาะผู้หญิงจะถูกโกนผมออกทั้งหมด ซึ่งผมนี้จะนำไปทอเป็นผ้า เพื่อตัดเย็บ หรือทอเป็นถุงเท้า จากนั้นก็จะถูกต้อนเข้า Gas Chamber เพื่ออาบน้ำ ก่อนที่ผู้คุมจะนำ Cyclone B ซึ่งเป็นสารที่จะแปลสภาพเป็นก๊าซพิษ เมื่ออยู่ที่อุณหภูมิ 26 องศาขึ้นไป ใส่เข้าด้านบนของ Gas Chamber</span></span></span></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br />ภายในเวลา 20 นาที ผู้คนกว่าสองพันคนก็จะตาย และซากศพก็จะถูกโกยออกมาทิ้ง และเผาทำลาย</span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;">แต่อย่างไรก็ดีบรรดาเหยื่อที่ Auschwitz จำนวนมากกลับตายลงเพราะเนื่องจากการขาดอาหาร เพราะทุกคนต้องทำงานตลอดเวลากว่า 19 ชม. ต่อวัน แต่อาหารที่ได้กินกลับมีเพียงน้อยนิด และขาดคุณค่า กระทั่งบางมื้อเป็นการกินเพียงหญ้าในน้ำ เท่านั้น</span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;">ภายในค่าย Auschwitz ผมได้เข้าไปดูสภาพอาคาร ที่พัก และที่สังหารของเหยื่อ ที่ถูกกักกันที่นี่</span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span style="font-size:100%;">ประสบการณ์ครั้งนี้จะยังจดจำ และเป็นแรงผลักดันให้ผมเดินตามเส้นทางที่ผมศึกษาต่อไป </span></div><div style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style=";font-size:100%;" ><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style=""> </span></span></span></div><div style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style=";font-size:100%;" ><br /></span></div><div style="font-family: georgia;"><span class="Apple-style-span" style=";font-size:100%;" ><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0